Een aangrijpende verfilming van een huiveringwekkende realiteit

Wanneer de keuze is om te blijven en niks doen, te vechten of te vluchten, blijkt al gauw dat niks doen geen optie meer is voor een groep mennonitische vrouwen. Bestaande uit een bijzondere cast, met onder meer Rooney Mara, Claire Foy, Jessie Buckley en Judith Ivey, besluit de groep vrouwen het heft in handen te nemen om de – op zijn zachtst uitgedrukt – misselijkmakende gebeurtenissen binnen hun gemeenschap onder de aandacht te brengen. De vrouwen zijn vastbesloten om verandering teweeg te brengen en delen afgezonderd van anderen uit hun gemeenschap hun ervaringen met en trauma’s veroorzaakt door seksueel misbruik en mishandeling met elkaar. Samen willen zij deze geweldplegingen tegengaan en de vooruitzichten voor de mennonietengemeenschap verbeteren. Met confronterende cinematografie geeft Polley de ongehoorde vrouwen een stem en openbaart een verhaal dat vaak wordt toegedekt.

Licht in de duisternis

Doordrenkt van symboliek en emotionele intensiteit heeft Women Talking een diepgaande impact op de kijker. Veelal gevuld met close-ups van de verschillende sprekers, accentueert de cinematografie een benauwende omgeving waarin de vrouwen zich bevinden. Een haast somber, troosteloos kleurenpalet creëert een sfeer die er niet enkel naar streeft om de sobere leefstijl van mennonieten te reflecteren, maar die tevens de onderdrukking van de vrouwen accentueert.

Ondanks de sombere omstandigheden worden de vrouwen niet tot slachtoffers gereduceerd. Ze zijn luchthartig en goedlachs, maar tegelijkertijd vastberaden om weerstand te bieden en in staat kritische vragen te stellen die op hun beurt de toeschouwer stof tot nadenken geven. In het bijzonder zetten de woorden van Ona (Rooney Mara) de kijker aan het denken: ‘Why does love – the absence of love, the end of love, the need for love – result in so much violence?’ vraagt zij zich af. ‘Surely, there must be something worth living for in this life, not only in the next’, voegt ze later toe. Deze woorden tonen dan ook dat veilige omstandigheden cruciaal zijn. Terwijl Salome (Claire Foy) onwrikbare hoop betoont in haar uitspraak: ‘Jesus was able to return to life, live for thousands of years, and then drop down to Earth from Heaven to scoop up his supporters. Surely he’d also be able to locate a few women who left the colony’. De variatie aan perspectieven en stemmen van de vrouwen geeft de vertelling diepgang en legitimiteit en stimuleert tevens tot nadenken.

Ongehoorde stemmen

Waar August (Ben Whishaw) – de enige mannelijke aanwezigheid in het vrouwelijk gezelschap – in de novelle het verhaal doet, wordt deze rol in de verfilming overgenomen door Autje (Kate Hallett). Hoewel de vrouwen ongeletterd zijn – waardoor zij moeten vertrouwen op August om hun bevindingen te noteren – wordt het woord van de vrouw des te meer benadrukt door de voice-over in handen van een jong meisje te leggen. Terwijl Autje worstelt met haar eigen trauma’s en angsten voor repercussies van haar familie en de leiders van de gemeenschap, vindt zij troost en solidariteit bij andere vrouwen met gelijke ervaringen. Het belang van saamhorigheid en verbinding is een boodschap die zij in haar vertelling wenst over te dragen aan de volgende generaties mennonieten.

Women Talking is niet zomaar een film, maar een krachtig pleidooi voor bewustwording en verandering. Een werk dat een schokkende realiteit aan de kaak stelt en je aanzet tot nadenken via kritische uitspraken, humor en dubieuze praktijken. Het is een werk dat ons eraan herinnert dat stilte de grootste bondgenoot is van misbruik en dat het doorbreken van deze stilte de eerste stap naar gerechtigheid is. Met overtuigende cinematografie en indringende vertellers brengt Sarah Polley een belangrijk verhaal tot leven, dat een boekje open doet over helaas nog vaak verzwegen ellende.

Gezien op Pathé Thuis