Wachten op aandrang

Even voorstellen: Ray Jenkins, een niet zo snuggere softie die om zijn alcohol- en gokverslaafde ouders te helpen in de misdaad stapt. Zijn criminele vriend Gavin heeft het plan helemaal uitgedacht: Het voetbalteam van Jenkins maakt een snoepreisje naar Thailand. Daar moet Ray even slikken; bolletjes met heroïne wel te verstaan. Terug in Australië zal de kassa rinkelen en zullen alle geldzorgen van de familie Jenkins voorbij zijn.

De naïeve Ray wordt in Bangkok volgepropt met bolletjes. Hij wordt vervolgens afgetankt met een overdosis diarreeremmers, om toiletbezoek tijdens de thuisvlucht te voorkomen. De boel loopt stroef – maar niet zoals onze protagonist gehoopt had: Terug in Australië valt de zenuwachtige en liegende Ray door de mand bij een douanecontrole en wordt in hechtenis genomen. Ray ontkent dat hij drugs smokkelt. Onder toezicht van twee rechercheurs wordt hij in een hotelkamer gezet in afwachting van de eerste aandrang.

Bijzonder weetje: volgens het Australisch recht moet de politie binnen zeven dagen aantonen dat de verdachte drugs smokkelt. De verdachte mag daarbij het maken van röntgenfoto’s weigeren. De smokkelwaar moet via de natuurlijke weg naar buiten komen. En dan ziet Ray nog maar een uitweg: hij zal de boel moeten ophouden.

En terwijl Ray groen en geel ziet van de constipatie proberen de criminelen voor wie hij smokkelde hem het zwijgen op te leggen. Een foute agent is eveneens geïnteresseerd in de handelswaar. Het zijn wat geforceerde misdaadplotjes die de film enige spanning moet geven. Want het tweede deel van The mule bestaat voor de kijker vooral uit wachten op het moment dat Ray aandrang krijgt en het verhaal letterlijke en figuurlijk weer in beweging komt. Helaas voor de toeschouwer verlengt de rechter een aantal keer de zevendaagse periode.

The mule is gebaseerd op ware feiten en speelt zich af in 1983. De retro-aankleding geeft deze thriller wat visuele flair, maar echt komisch wil de film maar niet worden. De fecale humor werkt meer op de sluit- dan op de lachspieren. Vooral wanneer Ray in uiterste nood besluit om dan maar de lading heroïnebolletjes te recyclen begint The mule onaangenaam te geuren. Dat maakt deze Australische productie dan ook wel weer curieus. En er is vast een ergens een klein filmpubliek – met een anale fixatie – die deze film weet te waarderen.