Gewoon is maar gek

Het grappige is: dat geldt niet alleen voor personage Fabian, maar ook voor de acteur erachter, Gijs Nollen. De cast heeft van schrijfster/regisseur Josee Hussaarts duidelijk de opdracht meegekregen hun personages stevig aan te zetten, zoals gebruikelijk in haar fantasierijke maar niet kinderachtige stukken. Zo zijn mama (een verrukkelijke Agnes Bergmeijer), papa (een Olie B. Bommel-achtige Evert van der Meulen) en buurmeisje Esmee (een hilarische Lotte Lohrengel) zowel in spel als in verschijning aansprekende stripverhaalfiguren. Met hun extreme mimiek, elastieken stemmen en kolderieke houdingen kunnen ze kinderen van alle leeftijden voor zich winnen. Maar Nollen houdt Fabian bewust klein en trekt daardoor tussen al dat groteske op een prachtige manier de aandacht naar zich toe. Bovendien zet die omdraaiing het thema ‘wat is vreemd en wat gewoon’ op een spannende manier kracht bij.

Uitvlucht

Want: Fabian lijkt tussen al die gekkigheid misschien gewoon, maar hij is al gek genoeg van zichzelf. Tja, een jongen met maffe tics die een geheime tunnel voor z’n verjaardag vraagt, die kun je toch moeilijk normaal noemen. Of is hij, zoals zijn beschermende ouders zeggen, alleen ‘anders’. En is dat eigenlijk wel zo erg? Nou, voor Fabian wel. Op z’n minst een beetje. Hij lijkt de hoop te hebben opgegeven dat andere mensen, zelfs degenen die hij leuk vindt, hem ooit zullen gaan begrijpen. Als uitvlucht uit de ‘gewone’ wereld gaat hij steeds naar het Land dat niet bestond. Dat is een plek waar hij de regels bepaalt en waar dat wat hij doet juist gewoon is. Het land waar waarde wordt gehecht aan dat wat je niet kunt aanraken in plaats van wat je wel kunt aanraken. Het klinkt misschien zwaar en moeilijk, maar het tegendeel is waar. Hussaarts stopte meer dan genoeg lucht in de tekst én de regie om er best een leerzaam, maar vooral een erg leuk reisje van te maken. Een deel van de eer komt ook Hans Thissen toe. Hij heeft aan de bijna affe voorstelling heel eigenwijs slechts één terugkerend lied plus een heel scala aan hoorspelgeluiden toegevoegd. Die worden door Gijs Nollens maatje Joris Erwich, tevens een aandoenlijke duif, live op de vloer en prachtig getimed ten gehore gebracht.

Moeras

De geluiden komen niet in de gewone wereld voor, net als de spannende lichtstanden. Ze vergezellen de spelers alleen naar het Land dat niet bestond, tijdens de trips die altijd beginnen onder de tafel in de karig ingerichte, knetterroze huiskamer – volop Barbiekleur ter compensatie van de mannelijke hoofdrolspeler. De drie hoogpolige witte tapijten op de zwarte toneelvloer spelen tijdens de tochten zonder problemen voor eiland, ravijn en moeras. Door de prachtige samenwerking van spel, geluid, licht en decor gelooft de hele zaal vol schoolkindertjes al tijdens Fabians eerste uitstapje in het Land dat niet bestond. Het mag dan ook geen wonder heten dat de bijzondere jongen ook zijn materialistische buurmeisje en zelfs zijn ongelovige (?) ouders uiteindelijk weet mee te slepen in zijn speciale wereld.

Fabian, of het Land dat niet bestond speelt nog tot en met 6 mei door het hele land. Klik hier
voor meer informatie.