Zuur nasmaakje

De jassen worden aangetrokken, de mensen in het café maken aanstalten om weg te gaan en het licht gaat uit. Einde voorstelling. Wat is er in de afgelopen 100 minuten gebeurd? Vrij weinig eigenlijk. Vier mensen zitten in een café en staren voor zich uit, roddelen, delen hun fantasieën en hersenspinsels en zitten bovenal met zichzelf in de knoop. Ze lijken niet te krijgen wat ze graag willen en zijn zoekend naar wie ze zijn en waar ze naartoe moeten. Tijdens de voorstelling blijf je nieuwsgierig naar wat komen gaat, maar het leidt niet tot een hoogtepunt.

Leuk geprobeerd

De voorstelling kabbelt een beetje voort. Sommige scènes duren zelfs iets te lang. Regisseur Gerardjan Rijnders heeft niet de intentie om er power in te stoppen. In dat geval moet je wel bijzonder goede teksten en sterke acteurs hebben. Daar ontbreekt het niet aan. De acteurs zijn prima en meesterlijk in hun mime-spel, hebben een goede timing en ze draaien hun hand niet om voor de meest uiteenlopende typetjes. Aangenaam is het om Joop Admiraal (vorig jaar te zien in Sonic Boom) weer op het podium te zien staan. Hij heeft geen overheersende rol, maar je ogen worden iedere keer weer naar hem toe getrokken. Over de teksten kun je twisten. Er zitten een paar briljante teksten tussen, maar de grappen zijn minder origineel (al kan het publiek dat weinig schelen: zij zijn gekomen om te lachen, dus dat doen ze dan ook). Het is het allemaal net niet, hoe leuk ook geprobeerd. De voorstelling raakt je gevoel niet.

Wrang en absurd

Rijnders had veel meer met deze voorstelling kunnen doen. De aanpak is aardig om het geploeter van mensen te tonen en in te zoomen op kleine details die de werkelijkheid bloot moeten leggen. Het levert wrange, absurde situaties op, waar Carver om bekend staat. Maar aan de uitwerking van dit stuk schort het nog. Enigszins teleurgesteld loop je ’s avonds het theater uit met een zure nasmaak in je mond, omdat het stuk niet genoeg is doorgedrongen tot de kern.

Zuur is nog tot en met 4 september te zien.