Sonic Boom

Sonic Boom vertelt het verhaal over herinneringen en verbeelding. “Op een plein vraagt een jonge vrouw een man om geld. Ze moet de boot nemen. De man geeft geld en vraagt zich af of ze werkelijk op de boot zal stappen. Hij besluit haar te volgen.
In een hotelkamer wacht een oude man op een vrouw. Jaren geleden waren ze een nacht lang minnaars. De vrouw had hem geld gevraagd en hij was haar gevolgd.” Het frustrerende van de voorstelling is dat een echte verhaallijn ontbreekt. Althans, de acteurs vertellen wel ieder hun verhaal, maar laten het aan je eigen fantasie over wat je eraan verbindt. Zo kan de voorstelling voor iedereen een andere betekenis krijgen.

Capriolen

De verhalen van de acteurs worden doorbroken door acht dansers. Op een podium met een houten kade gaan de lenige dames en heren flink tekeer. Je komt nog net geen ogen tekort om alle capriolen die ze uithalen te kunnen volgen. Ze hebben geen tekst, maar hun lichaamstaal zegt genoeg. Ze raken je op voortreffelijke wijze met hun spel. Eerst liefkozend, maar later steeds killer.

Simon says…

Er is één persoon die daar invloed op heeft: Simon. Onder de kademuur staat een radiostudiootje waar deze mysterieuze Engelssprekende dj de nacht vult met gesprekken met luisteraars. De uitzending van Radio Sonic Boom is tijdens de voorstelling regelmatig te horen. Maar het blijft niet bij de eindeloze praatjes. De rillingen zullen over je lichaam kruipen als hij de woorden: “Simon says…” in zijn mond neemt. Na deze twee woorden volgen de meest wrede opdrachten die de dansers gewillig uitvoeren. Ze kleden zich uit, ze slaan, spugen, schoppen en één van de dansers snijdt zichzelf tot bloedens toe met een stuk glas in zijn borst. De dj blijft de opdrachten herhalen en herhalen, misschien iets te vaak, en de spelers houden er pas mee op als de verlossende woorden: “Simon says stop!” klinken. Maar uiteindelijk is de dood onontkoombaar, voor iedereen.

Los van elkaar

Regisseur Wim Vandekeybus heeft een aparte voorstelling neergezet met dans en theater, iets wat hij al vaker heeft gedaan. Het idee voor de voorstelling waren twee volledig los van elkaar staande fenomenen: supersonische knallen en nachtradio. Het beeld is sneller dan de klank. Bij nachtradio wekt de klank beelden op. Stemmen en geluiden zetten de verbeelding in gang. Verhalen en herinneringen versmelten. Alles transformeert. Dat explosieve van de knallen hoort bij zijn voorstellingen en komt ook terug in de muziek waar David Eugene Edwards (bekend als singer-songwriter van de Amerikaanse band 16 Horsepower) voor gezorgd heeft. De poëtische teksten zijn geschreven door Peter Verhelst en vertellen een eigen verhaal. Vandekeybus heeft de juiste acteurs bij Toneelgroep Amsterdam gevonden. Kitty Courbois die zich als een engel over het podium beweegt, terwijl de 65-jarige Joop Admiraal nog erg lenig is en meedanst. En ook Titus Muizelaar weet met zijn gestalte indruk te maken op het publiek. De drie ‘belegen’ acteurs steken mooi af bij de ‘jonge honden’ van de dansgroep Ultima Vez.

Laat je verrassen

Sonic Boom is een dramatische voorstelling die je niet zal vervelen. Er gebeurt steeds wel iets wat je aandacht trekt; de chaos die toch overzichtelijk is. Laat je niet afschrikken door de extreme handelingen, maar laat je verassen. Iedereen zal dit toneelspel op een eigen manier beleven en komt met een ander verhaal de zaal uit. En dat is misschien ook wel het mooie van deze voorstelling. Het laat in ieder geval genoeg stof achter om over na te denken en te praten.

Sonic Boom toert nog tot eind mei door Nederland. Kijk voor meer informatie op: ToneelgroepAmsterdam.nl