Geboeid luisteren, van begin tot eind

Anne is huisvrouw. Ze heeft twee kinderen en een man. Een heel normaal gezin op het eerste gezicht. Maar niets is minder waar. Richard, Anne’s man, gaat aan de lopende band vreemd en zij weet dat maar al te goed. Ze voelt precies aan wanneer hij met een andere vrouw is geweest, maar ze zegt er nooit iets van. Het lijkt alsof ze er in heeft berust, bang dat haar leven anders overhoop wordt gehaald. Maar dan komt Stella in beeld, de nog schoolgaande dochter van een vriendin van haar. Zij komt een tijdje bij de familie in huis wonen. Ze is rustig en een beetje teruggetrokken. Anne besluit haar in nieuwe kleren te steken en van een teruggetrokken lelijk eendje wordt Stella zowaar een mooie jonge vrouw. Anne laat Stella ook met Richard naar feestjes gaan, omdat ze zelf niet wil. Vanaf dat moment gaat het fout. Anne krijgt al snel door dat Stella Richard’s nieuwe minnares is. Als ze Stella op een gegeven moment in haar kamer hoort huilen, doet ze hier niets aan. Wanneer Richard Stella vervolgens laat vallen – zoals hij dat bij al zijn minnaressen doet – doet ze net of ze niet doorheeft wat er speelt. Anne ziet Stella wegglijden, vereenzamen, en laat het gebeuren. Ze weet wat er speelt, maar wil daar vooral niet mee geconfronteerd worden. Ze wil, net als al die andere keren, gewoon doen alsof er niets aan de hand is, waardoor de situatie uiteindelijk escaleert.

Schijnbaar onschuldig
Aan het begin van de monoloog staat een schijnbaar onschuldige, meelijwekkende vrouw op de speelvloer. Je ziet haar als slachtoffer, terwijl zij dat eigenlijk maar ten dele is. Ze is namelijk vooral met zichzelf bezig. Hoewel Stella aan haar is toevertrouwd laat Anne het toe dat Richard gebruik van haar maakt. Ze heeft haar zelfs in zijn richting geduwd en als ze weet wat er gaande is, doet ze niks om Stella te helpen. Ze is egoïstisch en misschien zelfs wel misdadig bezig, aangezien ze Richard gewoon zijn gang laat gaan. Toch zou je haar bijna willen vasthouden en troosten. Maar waarom? Natali Broods heeft dit dubbele gevoel heel goed weten te bereiken. Ze zorgt ervoor dat het publiek sympathie voor Anne voelt. Dit komt mede door het feit dat je pas na een tijdje te weten komt wat er precies gebeurd is. Je krijgt medelijden met haar omdat haar man aan de lopende band vreemdgaat. Als later duidelijk wordt dat er een jong meisje bij de tragedie betrokken is, is het moeilijk geworden je mening over de vrouw nog aan te passen.

Een goede balans
Het was zonder twijfel een ongeluk is, onder leiding van tg STAN, door Natali Broods zelf geschreven en is een bewerking van de roman Wir toten Stella van Marlen Haushofer. De monoloog zit goed in elkaar, waardoor je gedachten niet snel afdwalen. Dit komt door de verrassende switches die af en toe gemaakt worden. Zo vertelt Anne het ene moment dat haar man weer vreemd is gegaan, om het andere moment aandacht te besteden aan de vogeltjes in haar achtertuin. Het enige wat je hoeft te doen is luisteren, het verhaal in je opnemen. Broods vertelt alles zo overtuigend dat je het gelooft. Ze houdt het simpel, waardoor alles realistischer overkomt. Daarnaast zet ze soms ook wat bewegingen in. Dit doet ze met behulp van de drie grote kussens op het podium. Tijdens de voorstelling verplaatst ze ze steeds, wat haar overigens wel vaak veel moeite kost. Het lijkt of ze graag dingen zou willen veranderen en dat ze dat op deze manier doet. Ze heeft het gevoel de controle over haar eigen leven te hebben verloren, maar deze kussens kan ze verplaatsen en rangschikken wanneer ze maar wil. Ze zit echter wel zo vast in een patroon, dat ze zelfs dat moeilijk vindt. Er gaat veel energie en tijd in zitten, maar uiteindelijk lukt het haar toch iets te veranderen, in tegenstelling tot de situatie in haar eigen leven. Deze abstracte handelingen zorgen voor een afwisseling op het vertelde verhaal, waardoor een goede balans ontstaat. Het vertelde verhaal laat namelijk weinig aan de eigen interpretatie over, de handelingen doen dit wel.

Natali Broods weet met Het was zonder twijfel een ongeluk een overtuigende voorstelling neer te zetten. Ze zorgt ervoor dat het publiek compassie krijgt met Anne en laat daarmee zien dat ze een erg getalenteerde actrice is. Het is een voorstelling waar je – door de goede balans – een uur lang gefascineerd naar luistert en kijkt.

Het was zonder twijfel een ongeluk is nog te zien t/m 14 juni. Voor meer informatie en speellijst, klik hier.