Grease

Eigenlijk teert deze musical op het succes van de film (uit 1978). En dat terwijl deze musical eerder werd bedacht tijdens een nachtelijke bierfeestje. In 1972 beleefde de musical Grease de première in het New Yorkse Eden Theatre op Second Avenue. Een half jaar later ging Grease op tournee door de USA en Canada, later volgde vele andere landen. En zo werd het een van de langstlopende broadway-hits. Deze hit is nu naar Nederland gehaald, mét een Amerikaanse cast.

‘Slang’

De hele musical wordt dus, in tegenstelling tot de Grease-versie die 6 jaar geleden werd opgevoerd in Nederland, in het Engels gesproken en gezongen. Altijd beter dan de kromvertaalde Nederlandse dialogen en tenenkrommende Nederlandse liedjes. Deze musical hoor je gewoon in het Engels te zien, al is het alleen maar omdat je de film ook in het Engels zag. Weliswaar met Nederlandse ondertiteling, maar dat gaat nou eenmaal moeilijk in het theater. En daarom zullen sommige delen niet voor iedereen makkelijk te volgen zijn. Het taalgebruik mag dan wel redelijk simpel zijn en de onderbroekenlol begrijpt iedereen ook wel door de duidelijke gebaren, maar er wordt wel een ‘slang’ gebruikt die niet iedereen zal kunnen plaatsen. Dan maar wachten op de liedjes.

En die laten nooit lang op zich wachten, want regisseur David Gilmore heeft er behoorlijk de vaart in zitten. De zangkwaliteiten zijn niet van een bijzonder hoog niveau, maar dat deert het publiek niet. Toch verwacht je van zo’n originele Broadwayproductie wel iets meer kwaliteit. De groepsnummers doen het over het algemeen beter dan de solo’s.

Onafscheidelijk kammetje

Aan de choreografie is hard gewerkt. De timing van de acteurs is perfect, maar het zou zo hier en daar best wat losser mogen, want nu ziet het er eigenlijk net iets te strak uit waardoor je de feeling met de acteurs mist. De acteurs maken op het juiste moment de juiste beweging, zeggen hun tekst op en zingen braaf hun liedjes. Pas tegen het eind heeft de cast in de gaten wat voor swingend publiek er naar hen kijkt en wordt meeklappen en meedeinen gestimuleerd.
Tot die tijd moet je kijken naar de goed gecaste Brian Mills die Danny speelt. Zijn looks passen prima bij deze rol en zingen doet ‘ie ook goed. Hij lijkt zo uit de jaren ’50 te zijn gestapt, is onafscheidelijk van zijn kammetje en heeft er lol in. Caren Lynn Manuel als Sandy past daarentegen minder goed bij de rol van liefelijke meisje. Ze mist het breekbare, haar uitstraling is te hard en ze had daarom misschien beter een andere rol kunnen hebben. Opvallend is de verschijning van de stoere meid Rizzo, die door Julie Dingeman gespeeld wordt. Als ze denkt zwanger te zijn en het lied There are worse things I could do zingt, voel je met haar mee en zij doorbreekt daarmee de afstand die je eerst voelde.

Goedkoop

De jaren ’50 herleven, daar is Gilmore in geslaagd. De hele rock ’n rollshow ademt de jaren ’50; de kleding, de kapsels en zelfs het decor lijken uit die tijd te komen. Uiteraard ontbreekt een mooie rode Cadillac niet. De jukebox-achtige rode omranding van het podium zorgt er wel voor dat de belichting niet mooi uitkomt en de simpele doeken en decorstukken zijn waarschijnlijk wel heel makkelijk om mee te nemen op tournee, maar ogen heel goedkoop. Of zijn we gewoon verwend door Joop van den Ende? Grease staat in ieder geval wel in contrast, zowel qua zang- en acteerkwaliteit als qua decors, met de swingende Nederlandse uitvoering van Saturday Night Fever.

Eén ding is duidelijk: de musical Grease is goed voor een avondje herinneringen ophalen. Verstand op nul en lekker meewiegen en klappen op de welbekende nummers. Deze feelgoodshow zorgt voor 2,5 uur vermaak en de boodschap is en blijft: Grease is the time, is the place, is the motion. Grease is the way we are feeling.

Voor meer informatie: Stairway Productions

Lees ook ons interview met hoofdrolspelers Brian en Caren!