Ouwelijke pubers met een gebrek aan ruggengraat

De dansers zijn onderverdeeld in ‘rood’ en ‘blauw’, hun gezichten zijn beschilderd met oorlogskleuren. Dankzij de dansers is het openingsbeeld van deze Shakespeare-klassieker in handen van regisseur Alize Zandwijk enorm krachtig en energiek. Merkwaardigerwijs laat Zandwijk deze energie vervolgens volledig wegvloeien. De opzwepende live muziek (Florentijn Boddendijk en Remco de Jong) zwijgt goeddeels en de dansers verdwijnen in de coulissen. Wat volgt is een tamelijk obligate Romeo en Julia.

Ouwelijk

Het verhaal is genoegzaam bekend. Romeo Montecchi en Julia Capuletti worden verliefd op elkaar. Maar die liefde is bij voorbaat onbestaanbaar omdat hun families met elkaar op voet van oorlog leven. Vervolgens vallen er over en weer doden, zodat de geliefden ondanks trucs en listen geen kant meer op kunnen.
De Romeo van Gijs Naber is een nogal uitgebluste, middelbaar-uitziende man in foute kleren. Zijn overhemd hangt half uit zijn broek en hij draagt een zesdehands smokingjasje. Hanna van Lunteren, die de veertienjarige Julia speelt, is een zorgelijke vrouw op moeilijke schoenen, ouwelijk, geen spatje jeugdige vrolijkheid te bekennen. Hun wereld bestaat uit een heus biljart – dat dienst doet als gramtombe – en een zee van boeketten bloemen in cellofaan, in rijen gerangschikt als op een grafmonument. Die bloemen rotten in hun plastic omhulsel, het hele theater stinkt ernaar.

Hysterie

Deze twee mensen hebben niks met elkaar op het moment dat ze volgens hun tekst verliefd op elkaar worden. Ze zoenen, maar van vonken is geen sprake. Desondanks storten ze zich halsoverkop in dit avontuur, ze gaan onmiddellijk trouwen. De familievete leidt tot een chaos waarvan Romeo en Julia in Zandwijks interpretatie volstrekt niet terug hebben. Ze ontsteken in aanhoudende hysterie. Jankend en jammerend ploeteren ze zich door hun teksten heen. Enige lichtpunten in dit tranendal zijn de mannelijke bijrollen: Lukas Smolders als een komisch-scherpe Mercutio, en Yahya Gaier als een vals-glibberige Tybaldo.

Commentaar

Doorgaans kiest Alize Zandwijk stukken uit die ze kan gebruiken om haar commentaar op de maatschappelijke actualiteit vorm te geven. Waarom ze Romeo en Julia in deze vorm giet blijft daarentegen vaag. De ouders (Herman Gilis en Sylvia Poorta) zijn te veel met zichzelf bezig – zover is de boodschap duidelijk. Maar we kunnen alleen maar raden naar wat ze wil zeggen met dat ouwelijke puber-stel. Kinderen storten zich zonder nadenken koppig in de ellende, en als het dan misloopt, hebben ze een schrijnend gebrek aan ruggengraat? Klinkt nogal vergezocht om daar dan dit stuk voor te gebruiken.

Het is jammer dat de regisseur de aanvankelijke energie van de hangjongeren die de dansers neerzetten niet gebruikt om het instabiele liefdespaar geloofwaardig te maken in deze tijd. Nu is deze voorstelling helaas niet meer dan de zoveelste Romeo en Julia, in plaats van een verkwikkende Zandwijk.

Romeo en Julia van het RO Theater, alleen te zien in het eigen RO Theater, William Boothlaan 8, Rotterdam, tot en met 21 december. Zie speellijst.