Theater / Voorstelling

Slang en interactie in Scarfaced

recensie: Scarfaced (Made in da Shade)

Het verhaal rond de opkomst en ondergang van de Cubaanse bootvluchteling Tony Montana van een nobody tot een somebody in de drugswereld, is bij velen wel bekend. Vervang de Cubaanse bootvluchteling Al Pacino door de Surinaamse asielzoeker Ulrich Tjonatsien en het verhaal is twintig jaar na dato opnieuw actueel.

~

De voorstelling Scarfaced heeft dezelfde lijn als het brute gangsterepos van Brian de Palma en Oliver Stone. Sommige stukken zijn zelfs letterlijk overgenomen. Maar het serieuze en sombere karakter van de film wordt vanaf de eerste scène van het theaterstuk vervangen door humor en interactie met het publiek. Interactie tijdens scènes, maar ook tijdens onverwachte privé-momenten tussen spelers en iemand uit het publiek. Scarfaced lijkt vooral een verhaal van de straat: een kleine dealer klimt via verschillende wegen op naar het grote geld. Het gebruik van ‘slang’ en de daarbij horende taalscheldwoorden lijken dit vooroordeel te bevestigen.

Eén met de cast

~

De cast van jonge donkere acteurs laat zien dat ze naast acteren nog meer in huis hebben: zo zijn ze ook goede zangers en dansers. Door de kleine groep hebben de andere spelers meerdere rollen en identiteiten, maar het blijft overzichtelijk. De blonde Marit van Bohemen doet niet onder voor haar donkere tegenspelers, ze is één van hen. De Surinaamse ‘slang’ komt niet geforceerd uit haar mond, net als haar attitude. Zij is het liefje van de baas en niet het hoogblonde meisje dat het liefje van de baas speelt. De rol van asielzoeker Tony Montana wordt overtuigend gespeeld door Ulrich Tjonatsien. Maar op het moment dat een echte asielzoeker (die een paar minuten een gastrol heeft) zijn verhaal doet op het podium, wordt iedereen zich pijnlijk bewust van het echte leven van een asielzoeker. En die is vele malen minder rooskleurig.

Snelheid

De integratie van de muziek, die terug te vinden is op de gelijknamige soundtrack-cd, houdt de snelheid in het stuk. Net als de live videobeelden op het decor, die komen van verschillende camera’s aan het plafond, op het podium en soms in de hand van de spelers. Jammer dat juist door deze toevoegingen de aandacht van het publiek iets verslapt aan het eind. De snelle afwisseling van de scènes, videobeelden en muziek veranderde tijdens de ondergang van Montana in een chaos, die moeilijk te volgen is. Hierdoor, of door de zit van twee uur achter elkaar zonder pauze, wordt het einde wat langdradig. Uiteindelijk is daar wel het genadeschot.

Scarfaced is nog tot 12 februari 2005 te zien door het hele land te zien.