Een lange reis zonder aankomst

Op de scène een rommelig allegaartje van spullen. Het zou een schildersatelier kunnen zijn. De acteurs zijn er druk in de weer om het atelier op te ruimen en ruilen hun Rembrandtse look al snel in voor een moderne outfit terwijl ze elkaar toespreken, in dialoog treden, hun rol becommentariëren of totaal naast de kwestie een ander onderwerp aansnijden. Een kwartier later: andere scène, zelfde tekst en opnieuw abrupt eindigend om het woord te laten aan een andere ontredderde acteur die zijn weg kwijt is en in de herhaling van zijn tekst enige houvast hoopt te vinden.

Experimenteel imago

Met alle respect voor de geschiedenis en de precieuze herinneringen van Discordia, maar aan De grote reis is geen touw vast te knopen. En bewust. Laten we het in tegenstelling tot de voorstelling zelf dus maar kort houden. Het chaotisch door elkaar en telkens opnieuw spelen van mysterieus vage scènes die kant noch wal raken is een techniek die hier wordt uitgehold tot de betekenis, en vooral de goodwill van de toeschouwer, volledig verdwenen. Mag daar dan op het einde nog even met Hamlet getreurd worden over het einde van alle grote verhalen; het ensemble zelf heeft klaarblijkelijk een aversie van verhaaltjes wat ook uit monde van de acteurs merkbaar wordt. Discordia heeft zichtbaar boordevol talent in huis dat helaas slachtoffer dreigt worden van het eigen experimenteel imago. Hier is meer sprake van een theatertheorie die op podium krampachtig gestalte krijgt. De scènes dienen als excuus om te reflecteren over theater, over de verhouding tussen tekst en acteur en vooral als zelfanalyse. De theorie is dat er geen theorie is en de kunst is de kunst om jezelf niet te serieus te nemen, maar de praktijk wijst uit dat je met een dergelijke visie eens te meer met het wezen van theater en vooral met jezelf bezig bent. Daarom is De lange reis misschien toch te beroepsmisvormig hermetisch voor diegenen die niet reeds knus in de navel van het theaterwereldje zitten en dus ook geen behoefte hebben aan het bijwonen van een repetitie die met de tekst in de hand niet genoeg ingestudeerd maar eigenlijk ook niet genoeg geïmproviseerd lijkt te zijn om dergelijke nonchalance te verantwoorden. De lange reis is theater over theater voor het theater waarmee Discordia toch voornamelijk naar de waardering van collega’s, sympathisanten en theaterkenners lijkt te dingen. De rest zoekt misschien beter een andere bestemming.

Niettemin een pluim voor wie zoekt en onderzoekt en uiteindelijk vast en zeker ook nog ergens aankomt.

De grote reis is het derde deel van het 7-luik Ad Memoriam Revocare waarin het hedendaags drama onderzocht wordt.