Contrasten drijven de liefde
Een naakte vrouw voor op het toneel versnippert rozenblaadjes. Ze vraagt zich hardop af hoe ze door moet gaan met die “physical fucking longing” voor haar geliefde, maar meer nog vraagt ze zich af waarom deze tegelijkertijd niets voor haar voelt. De muzikanten beginnen te spelen, een andere danseres kleedt de vrouw aan in een bloemetjesjurk. Daarop staan rozen die niet verwelken.
~
In de nieuwe voorstelling Merg van choreografenduo Leine & Roebana versmelten muziekstukken met zang uit de vroegbarok met dans anno nu. Hoewel, versmelten: eerder schuren de muziek en de dans tegen elkaar aan, net zoals de drie sopranen zowel hun eigen rol in het verhaal spelen als commentaar lijken te leveren op afstand. Als een koor uit de klassieke Griekse tragedie. Want voor het eerst is expliciet sprake van een verhaal, een inhoud die je kunt navertellen. Een nieuwe stap voor de choreografen, die de zeggingskracht van hun voorstellingen voorheen altijd puur uit de beweging zelf haalden. Dat verhaal is, kortweg, het verhaal van de liefde. Van de eerste avances tot het gebroken hart, van zinnelijkheid tot jaloezie, van geilheid tot melancholie.
Grilligheid
De grilligheid van de moderne dans wordt gecombineerd met de uitdrukkingskracht van de muziek waar Andrea Leine en Harijono Roebana al vanaf hun eerste kennismaking een passie voor bleken te delen. Het zijn kamermuziekstukken met zang uit het Italië van begin zeventiende eeuw. Componisten als Monteverdi en Luzzaschi gebruikten de structuur van de muziekstukken om uitdrukking te geven aan de emotie die de zangers vertolken. De emotie stond voorop, de structuur moest daaraan gehoorzamen. Evenzo is de bewegingstaal die Leine & Roebana sinds eind jaren ’80 hebben ontwikkeld, gebaseerd op een vaste structuur. Vroeger stond deze op zichzelf, maar in de loop der jaren is deze steeds theatraler, expressiever en daarmee ook verhalend geworden.
Het toneelbeeld is ruimtelijk en richt vooral de aandacht op de dansers en hun kostuums, die duidelijk geïnspireerd zijn op de weelderige kunst uit de barok, met veel versieringen en bladgoud. Het goud komt overal in terug, zelfs in de latex jurken of op het lichaam van danser Tim Persent. Maar het is niet alles goud wat er blinkt: de andere dominante kleur is zwart, zoals de torenhoge zuil van gaas waar het Locke Consort in zit te musiceren. Links achter is een videoscherm geplaatst, waar per akte een nieuwe hartenkreet van een geliefde op is te lezen: “Return my love as he was before or kill me, so that I no longer have to suffer.”
Hartverscheurend
~
Contrasten vormen een rode draad in de voorstelling, die heen en weer schiet tussen wellust en wanhoop, beheerste muziek en vlammende bewegingen. De opwinding van de danseres die smachtend “Du und ich” hijgt terwijl ze als een dolle heen en weer rent, staat in schril contrast met het kil geworden hart van de vrouw in de bloemetjesjurk. Een hoogtepunt in de voorstelling is het duet tussen Tim Persent en sopraan Claron McFadden. Hij omstrengelt, kust en likt haar, terwijl zij de tekst van Luzzaschi zingt: Ch’io non t’ami cor mio (Moet ik u niet liefhebben mijn hart?). Terwijl deze tedere romance zich afspeelt, staat danseres Heather Ware, vlak daarvoor nog de oogappel van Persent, in kort jurkje en met twee vlechtjes in het haar bevallig op de rand van het podium en staart dagdromend de zaal in. Andere hoogtepunten zijn de hartverscheurende solo van een sopraan die haar blonde haren afknipt, omdat haar geliefde haar per brief diep heeft beledigd, en de wervelende ensemblestukken die dienen als verbindend element tussen de verhalende scènes.
Ondanks de taalbarrière (de gezongen teksten zijn in het Italiaans en worden niet vertaald) en de onwaarschijnlijke combinatie van oude muziek en moderne dans, is Merg een voorstelling om van te smullen. De kwaliteit van dans, zang en muziek is hoog en de intensiteit die door de klanken wordt opgeroepen, wordt versterkt in de bewegingen en vice versa. Het universele thema van de liefde maakt de voorstelling bovendien toegankelijk en puur menselijk. Merg weet de toeschouwer in zijn binnenste te raken.
De voorstelling is nog te zien to 14 april 2007. Kijk
hier voor meer informatie.
