The Wiz (Joop van den Ende Theaterproducties)

‘Feelgood musical van het jaar’ heet The Wiz nu al. De boodschap is er dan ook naar: als je maar in jezelf gelooft, komt uiteindelijk alles goed. Het
flitsende decor, de overdadige kostuums, de ‘soulvolle’ muziek en de breed lachende zangers doen de rest om je zo ‘feelgood’ mogelijk naar huis te laten gaan.

Home is Kansas

Het verhaal van The Wiz – oorspronkelijk The Wizard of Oz – is iedereen bekend: meisje Dorothy en hond Toto worden met huis en al opgetild in een tornado en uiteindelijk in het land van Oz neergegooid. Op zoek naar een manier om weer naar huis (Kansas) te komen, krijgt Dorothy een stel betoverde, zilveren schoenen en het advies naar de Tovenaar van Oz te gaan voor hulp. Onderweg pikt ze de vogelverschrikker zonder hersenen, de blikken
man zonder hart en de laffe leeuw zonder moed op en al zingend en dansend volgt het kwartet het gele pad naar de tovenaar.

Dat zingen en dansen gaat de cast uitstekend af. De musical, in 1975 op Broadway in première gegaan als ‘all-black’ (alleen Afrikaans-Amerikaanse acteurs) staat bol van de funky soulnummers en dat is aan deze acteurs prima besteed. Nurlaila Karim is een gedroomde Dorothy die niet bang is om flink haar scheur open te trekken en toch dat kleine meisje blijft in haar
blauwgeruite jurkje. Jerrel Houtsnee als blikken man en Jeroen Phaff als laffe leeuw doen het ook prima en vooral Danny de Munk (de Tovenaar) laat
zien waarom hij zo’n gevierde musicalster is en kan op zijn jaren-zeventig-blokhakken nog een behoorlijk potje swingen.

Sprookjesjurk

Het decor bestaat voornamelijk uit futuristische neonlichten en strakke lijnen, met een uitbundige lichtshow als belangrijkste sfeermaker. Tegen die bijna sobere achtergrond steken de overdadige kostuums en make-up schitterend af, zoals de fee-achtige sprookjesjurk van Glinda (Mathile Santing) en de gothic-outfit boze heks Sadista (Marjolein Touw).

Alles keurig in balans dus, ware het niet dat de makers inhoudelijk een aantal steekjes hebben laten vallen. De scènes volgen te abrupt op
elkaar, waardoor er geen sprake is van een vloeiende lijn in de voorstelling. Sadista (dankzij Marjolein Touw één van de beste en
leukste rollen van de avond) is een belangrijke figuur in het verhaal, maar wordt na één liedje en een aantal oneliners binnen luttele minuten
uitgeschakeld om ruimte te maken voor een ‘joechei we zijn vrij’-act van drie keer zo lang. Allemaal puik uitgevoerd weliswaar, maar het voelt even alsof je bij een oppervlakkige kindermusical bent beland. Weg balans.

Oppervlakkig

De vertaling van Martine Bijl is vakwerk, met name de actuele kwinkslagen die ze eraan toevoegde – de laffe leeuw die roept ‘ik heb er de kracht niet meer voor’ – zijn zeer geslaagd. Maar de personages blijven wat oppervlakkig, zeker naar het einde toe als blijkt dat hun strubbelingen niet meer zijn dan een aanloop naar de veel te makkelijk gebrachte,
moraliserende boodschap in de laatste scène. The Wiz is een kindermusical in een zeer volwassen verpakking.

Klik hier voor meer informatie over The Wiz