Sneeuwwit: alles behalve een zoete smaak in je mond

Des te leuker voor volwassenen. Maar ook een lastige opgave voor regisseur Pieter Kramer (Ja Zuster, Nee Zuster) en de acteurs om een goede mix te vinden tussen herkenning en de draak steken met dat bekende. Geen gek idee dus om hier een soort opera in plaats van een brave komedie van te maken. Met een zeskoppig orkest op het podium (dat af en toe betrokken wordt bij de voorstelling) en acteurs die aangenaam de teksten ten gehore brengen is dat deel van de voorstelling al geslaagd.

Rotwijf

Met een naam als Loes Luca in een productie is het makkelijk scoren. Maar kan ze de verwachtingen die het publiek daardoor krijgt ook waarmaken? Het antwoord is ‘ja’. Ze zet een gefrustreerd, egoïstisch rotwijf neer. Een moeder die het niet kan verkroppen dat haar dochter mooier is dan zij. Als een soort Cruella de Vill (uit Disney’s 101 Dalmatiërs) gaat ze tekeer op het podium en weet ze te overtuigen en te verrassen. Haar rol is groot en al na het eerste sterke half uur is duidelijk dat zij bijna in haar eentje zo’n hele voorstelling had kunnen dragen.

Bijna, want er is iemand die net zo goed is als madame Luca: De Spiegel. Een prachtrol gespeeld door Paul R. Kooij. Ja inderdaad, ook al bekend uit Ja Zuster, Nee Zuster. Hij zet een geniepige vent neer die niet kan liegen en altijd eerlijk moet zijn, ook als mevrouw de waarheid niet wil horen. Kooij kan soms heerlijk cynisch en vooral ook op onverwachte momenten uit de hoek komen. Met zijn blikken bezorgt hij je de ene keer kippenvel en de andere keer een lach.

Grote ogen

Sneeuwwit zelf valt eigenlijk in het niet bij Luca en Kooij.

Gabby Bakker mag dan wel hele grote ogen hebben en zwart haar, maar verder doet ze je weinig. Ze is wat aan de tuttige kant en zet gewoon geen heel sterk karakter neer. De bijrollen (bedienden, jager, prins, ambtenaren, etc.) geven met hun opmerkingen en bewegingen wat kleur aan deze zwarte opera. Gitzwarte, cynische humor is wel leuk, maar niet de volle 110 minuten.

Wat betreft humor is de voorstelling prima in balans. Regelmatig worden er vette knipogen uitgedeeld naar het sprookje Sneeuwwitje (en soms ook naar andere sprookjes), maar nooit wordt het vervelend of vermoeiend. Over het verhaal zijn zo hier en daar wel wat opmerkingen. Zo wordt de actualiteit er misschien wat te veel met de haren bijgesleept. Sneeuwwit belandt namelijk niet in een huisje bij de zeven dwergen, maar komt terecht bij ambtenaren die Sneeuwwit hulp moeten verlenen, maar niet zo goed weten wat ze met haar aanmoeten; niet-functionerende jeugdzorg.

Aardig bedacht, maar de uitwerking is minder en past op de een of andere manier ook niet zo goed in deze voorstelling. Maar het mag de pret niet drukken. Wie een maatschappijkritisch stuk wil zien, moet niet naar Sneeuwwit gaan. Maar wie de zoete smaak in zijn mond kwijt wil raken bij het denken aan Sneeuwwitje, moet zeker een kaartje kopen voor deze inktzwarte opera met Loes Luca en Paul R. Kooij.

Sneeuwwit is nog tot en met 11 mei 2006 in de theaters te zien. Klik hier voor een actuele speellijst.