Eenvoud siert Ye Ying
Ye Ying is een Chinese fabel over een keizer die verliefd wordt op de zang van een nachtegaal en zijn hele hofhouding in beweging zet om haar melodie te bemachtigen. In de voorstelling Ye Ying van het Vlaamse gezelschap Het Paleis, wordt deze fabel verteld met behulp van poppentheater waarin muziek een centrale rol speelt. An De Donder sampelt Chinese cimbalen met Russische muziek van Sofia Gubaidulina op een bijzondere locatie die je naar intieme sferen brengt.
Een lijnbus werd omgebouwd tot iets dat er van buiten uitziet als de Chinese snackbar in de film Chungking Express maar binnen meer weg heeft van een klankkast met snaren; het hart van de muziek. Deze verticale gespannen snaren zijn eigenlijk de drijfriemen, de musculatuur van het toneelgebeuren of de touwen van de puppetmaster. De regisseuse hanteert dit touwenspel zelf en schept door een sober gebruik van objecten, maskers, dia’s en muziek een apart naïef universum. Op de grond ligt een ijstapijt van lakens waaruit het legendarische paleis verschijnt, de dood grijnzend op de loer ligt, kleine lantaarns zich als gloeiwormpjes kenbaar maken en de statige houding van de keizer te midden van zijn trouwe en ijverige onderdanen het begin aankondigt.
De som der delen
~
In feite gaat de voorstelling over de spirituele zoektocht van de keizer, vergelijkbaar met de parabel van de Japanse steenhouwer, hoewel hier en daar de vertelling toch aan dramatische spanning inboet. In een verhaal met een overduidelijke moraal hoef je nooit te lang bij de dingen stil te staan. De dood, hier als ‘zinnebeeld’ van de zwaarmoedigheid ingezet, werkt eerder grotesk. Afhankelijk van de belichting die niet echt vastligt en het tempo van het verhaal – door een warme stem op band ingesproken – is de dood een tragi- respectievelijk ongewild komische figuur. Voor de keizerlijke entourage werd er ook nogal gemakkelijk geopteerd voor het cliché van de Aziatische overijverige onderdanigheid wat in de herhaling zijn komisch effect verliest.
Het mag dan zijn dat het verhaal niet altijd blijft boeien, dat sommige ingrepen overbodige (haast Japanse) ‘gadgets’ zijn, het is ook zo dat dit in het geheel niet stoort. Het geheel is groter dan de som der delen doordat de muziek het beeld goed aanvult, het verhaal in het visuele opgaat en de toeschouwer op het geschakeerde canvas naar gelieve zijn eigen associaties projecteert. Een meditatief half uurtje met de etsen van Paul Klee in beweging; geometrisch, strak van vorm, met lijnen en patronen in kleur, bevlogen en kinderlijk grotesk. Op Ye Ying van het Paleis is geen leeftijd op te plakken, maar is wel slechts toegankelijk voor mensen met een open geest, fantasie en oog voor de subtiele schoonheid van de eenvoud. Of Ye Ying kan smaken, hangt dus grotendeels van jezelf af.
Ye Ying is nog tot 31 oktober op verschillende locaties in Antwerpen te zien. Klik hier voor meer informatie.
