Fame, the musical

De musical Fame gaat over een groep studenten van de zogenaamde High School of Performing Arts. Veel mensen kennen de film uit 1980, de televisieserie of een van de verschillende musicalversies, maar het verhaal blijft vrijwel onveranderd: iedere student probeert op zijn of haar manier de top te bereiken in dans, muziek of toneel. Op deze weg naar de top moet ieder zijn persoonlijke hindernissen overwinnen. Van drugsverslaving tot de angst om jezelf te zijn en van de schaduw van een beroemde vader tot een gewichtsprobleem.

Te veel verhaal

Als je houdt van groots opgezette shows, ingenieuze decors, felgekleurde lichten, veel dans en tomeloze energie, dan zit je goed, want Fame spettert soms echt van het podium af. Hou je echter meer van een mooi verhaal en echte emotie, dan stelt Fame teleur. In de musical worden namelijk maar liefst zeven verschillende personages gevolgd van auditie tot afstuderen. Hierdoor is het onmogelijk om ieder verhaal voldoende eer aan te doen en komen de personages niet echt tot leven. Mabel (Casey Francisco), de komische noot van de show, is een van de weinigen die echt weten te boeien. Deze dansstudente kampt op een hilarische manier met haar overgewicht totdat ze uiteindelijk, met een briljant uitgevoerd gospelnummer, het licht ziet en switcht naar drama.
Als je een hoofdrolspeler aan zou moeten wijzen, dan is het Tyrone Jackson (Ivo Chundro), de zwarte danser van de straat. Hij krijgt opgeteld het meeste aandacht, maar zelfs zijn personage komt, ondanks zijn dans- en acteertalent, niet uit de verf omdat zijn verhaal gewoon te snel gaat. Tot twee keer toe loopt hij kwaad weg van de lerares Engels en daarmee van school, om vervolgens zonder uitleg in de volgende scène weer vrolijk mee te dansen. Ook het verhaal van dramastudenten Nick en Selina mist diepgang, terwijl die potentieel zeker aanwezig is. Selina’s lied Let’s play a love scene wordt namelijk erg mooi en overtuigend gebracht.

Al met al lopen er teveel verhalen door elkaar en wordt de musical te fragmentarisch, zodat het Fame niet lukt om van begin tot einde de aandacht vast te houden. Wat hierbij ook moet worden opgemerkt is dat Fame een Engelstalige musical is met een Nederlandse cast, en dat hoor je. Slechts enkelen slagen erin zich een goed Amerikaans accent aan te meten en dat doet enorme afbreuk aan de verstaanbaarheid van de voorstelling. Tel hierbij op dat de muziek de zang te veel overstemt; zo zijn de toch al fragmentarische verhalen ook nog eens moeilijk te verstaan.

Spektakelstukjes

Wat wel ontzettend boeit, is het jeugdig enthousiasme van de cast. Er wordt zeer veel en ook goed gedanst en meestal goed gezongen en het plezier is van de gezichten van de spelers af te lezen. Ook het feit dat door het enorme verrijdbare decor maar zeer weinig ruimte over is om te dansen en spelen wordt professioneel opgelost. Een van de vocale hoogtepunten is het finalenummer Bring on Tomorrow en ook de titelsong Fame krijgt met een aantrekkelijk arrangement een nieuwe dimensie.

Al heeft Fame dus zwaar te lijden onder de vele en uiteenlopende verhaallijnen, het blijft natuurlijk een echte showmusical waaraan de spektakelliefhebber zijn hart kan ophalen.

Fame, the musical is nog te zien t/m 31 december 2007 in verschillende theaters. Voor de speellijst zie www.famedemusical.nl