Een sprookje dat maar niet wil ontroeren

Het heeft even geduurd, maar eindelijk heeft Janneke Jager de realiteit geaccepteerd zoals zij is. Dat ze al die tijd in een waas heeft geleefd, komt vooral door de combinatie van een gereformeerde opvoeding en haar vader, die qua geaardheid net niet helemaal in het keurslijf past. Op zich een aardig uitgangspunt voor een geëngageerde voorstelling vanuit een religieus oogpunt, zeker in een tijd waarin cabaretiers best wat vaker zouden mogen vlammen met scherpe analyses en intrigerende vergezichten. Helaas heeft Jager daar niet zoveel zin in. Liever heeft ze het over zaken lekker dicht bij huis, want daar valt immers al genoeg te beleven. Zoals over haar dementerende vader en zijn begeleider Anja, of over haar afkeer van babyzwemmen en haar verlangen naar vreemdgaan. Tja. En passant wordt  in een liedje nog wel even president Trump aangehaald (in de vorm van een taartje), maar het is er dermate met de haren bijgesleept dat het een wanhopige poging lijkt om een flinterdun laagje maatschappijkritiek aan het geheel toe te voegen.

Maskerade

Dat is even slikken en weer doorgaan. Dat geldt overigens ook voor de lengte van de voorstelling: Jager trekt daar maar liefst twee uur voor uit (inclusief pauze). Dat had prima in drie kwartier gekund. Bijgestaan door muzikanten Bas Bons en Nils Westerhoff zingt ze de sores van haar af, doorspekt van nostalgische weemoed en seksuele frustraties. Toen ze nog een klein meisje was, eindigde de reis naar Frankrijk altijd op een naturistencamping, was ze gek op ‘bekslikkerij’ bij het plaatselijke zwembad en was ze vurig jaloers op die stoere, hervormde meisjes uit het dorp. Zulke anekdotes uit een willekeurig meisjesdagboek zouden best in het theater kunnen als ze belachelijk uitvergroot zouden worden met naargeestige trekjes en onverwachte wendingen, maar Jager brengt het alsof we bij haar thuis aan de keukentafel zitten en de fotoalbums net van zolder gehaald zijn. Dat had nog kunnen werken als Jager voor een dergelijke setting gekozen had, maar ze laat het niet op zo’n huiselijk decor aankomen. Welnee, ze heeft  juist een circus nagebouwd; ter illustratie van haar boodschap dat zo’n beetje alles in haar leven een grote maskerade bleek te zijn. Oei.

Andermans verwachtingen

Dat er weinig tot niks aan de verbeelding wordt overgelaten, onderstreept ze ook nog eens met zinnen als ‘illusie is er om onschuld te beschermen’, ‘kleding is een bedekker van de pijnlijke waarheid’ en ‘het leven is inderdaad geen sprookje’. Jammer, die terugkerende letterlijkheid. Theater is juist de plek waar men geprikkeld kan worden door wat er in de subtekst wordt gezegd. Nu blijft het vooral bij tegeltjeswijsheden, zoals dat je je niks moet aantrekken van andermans verwachtingen. Daar doen we het dan maar mee.