Droog doorgeefluik van hemelse composities

Het mag geen wonder heten dat componist/muzikant/theatermaker Jacq Palinckx ergens in zijn leven in aanraking kwam met het fenomeen Rosemary Brown en erdoor gefascineerd raakte. Het is een bepaald luisterrijk verhaal over een heel gewone vrouw met een zeer beperkte muzikale achtergrond die complexe composities schreef. Zo complex, dat ze ze met haar beetje pianoles nauwelijks zelf kon spelen, laat staan foutloos noteren. De muziekstukken kwamen tot haar via de componisten zelf; mannen als Bach, Brahms, Chopin en Beethoven, die in het hiernamaals op hun gemakje nieuwe dingen zaten te schrijven. Zei ze. En het tegendeel werd nooit bewezen.

Voldoende stof voor een voorstelling, zou je zeggen. Dat dacht Palinckx ook, en hij goot het verhaal in een typische Drieons-vorm, met fantastische live muziek en goed toegepaste live video op de vloer, met gekke verschijningen en verdwijningen, met mooie bewegingselementen van een acterende danser, met grappige knutselvondsten en, zoals altijd, met veel respect voor zijn onderwerp. Dragen die eerste elementen eraan bij dat het bij tijd en wijle aangenaam is om naar te kijken, het laatste werkt in dit geval averechts.

Rosemary Browns verhaal wordt verteld, of eigenlijk: Rosemary Brown vertelt haar verhaal, zonder omhaal. Heel documentair, heel expliciet, heel nuchter. Zonder commentaar, zonder mening. Zonder vragensteller die op het scherpst van de snede probeert alles uit zijn onderwerp te halen. Zonder nieuw perspectief, originele visie of verrassend onderzoek. ‘Rosie’ is niet alleen intermediair voor de dode componisten maar ook objectief doorgeefluik van de feiten over haar leven voor Drieons.

Zonder er – inhoudelijk – iets aan toe te voegen of aan af te doen, geven Palinckx en de zijnen duidelijk aan dat ze vooral dit interessante verhaal willen doorvertellen. En ook dat ze de vrouw en de dingen die haar overkomen niet willen ridiculiseren of bewieroken, maar de toeschouwer gewoon kennis met haar willen laten maken. Op zich te prijzen, maar door haar van alle sensatie te ontdoen, haar volstrekt te normaliseren, blijft er weinig van over. Is ze al snel geen buitengewone dame meer, maar een doodnormale, bijna saaie vrouw die toevallig wat gekke dingen meemaakte. En als het basale, behoorlijk eendimensionale verhaaltje op de helft van de tijd al zo’n beetje op is, kunnen de terugkerende visites van een illusionistenversie van componist Frans Liszt, een interessante mix van muziekjes, veranderende ‘behangetjes’, schimmen uit het verleden, aanvullende biografische gegevens over componistenlevens-na-de-dood, kasten die vanzelf open en dicht gaan en zelfs een brand in huis van Mrs. Brown helaas geen pakkende, tot het einde boeiende voorstelling maken.