Passieloze Bloedzusters

Het combineren van theater, film en dans tot een voorstelling kan een interessant theatraal onderzoek opleveren, maar in Bloedzusters is dit helaas niet het geval. De manier waarop de danseressen in beeld zijn gebracht is erg onrustig. Door zoveel met de camera te bewegen terwijl je heftig dansende mensen filmt, maak je het een publiek lastig om je beelden te volgen. Ook krijg je zo niet de gelegenheid om de mooie locaties op je in laten werken, waardoor de toegevoegde waarde enigszins langs je heen gaat. Maar wanneer je enkel de filmbeelden hebt om je op te concentreren zou dit nog niet zo erg zijn, maar doordat er tegelijkertijd een verhaal verteld wordt en de man op het podium ook nog iets doet, verlies je de focus. In deze voorstelling gaat dit als eerste ten koste van de tekst, wat als gevolg heeft dat het verhaal de rest van de voorstelling verwarrend blijft. Alleen op het moment dat Thuwis op het podium dezelfde choreografie als de vrouwen op het doek danst, vallen de verschillende deeltjes in elkaar. Helaas duurt dit moment niet zo lang.

Gebrek aan passie

Te midden van deze veelheid aan middelen wekt Thuwis de indruk geen duidelijke keuzes te maken. Wil hij het verhaal van Bloedzusters vertellen of wil hij zijn visie op het verhaal van Bloedzusters duidelijk maken? Nu probeert hij beide te doen, wat jammer genoeg niet goed werkt. Thuwis meent namelijk in de rol van regisseur te moeten reageren op het verhaal door het onderwerp passie ter discussie te stellen. Hij vraagt zich af wat passie is en of het überhaupt wel bestaat. Maar zijn mening dat passie een mythe is blijkt al uit de manier waarop Thuwis op het toneel staat: van alle passie en bevlogenheid ontdaan. Indien Thuwis  echt overtuigd is van deze mening, is zijn houding begrijpelijk, maar het maakt de voorstelling zelf niet interessanter.

Voor meer informatie, kijk op: www.drieons.nl