Special-editie L’Avventura smeekt om meer

Een grote en een kleine dans- of theatervoorstelling in De NWE Vorst, een muziekoptreden in Paradox en een ‘dingetje’ in galerie Ruimte X. Dat zijn de gebruikelijke ingrediënten van de maandelijkse L’Avventura-avond in Tilburg. En niet voor niets: de multidisciplinaire werkplaats is ontstaan uit een samenwerkingsverband van die drie podia en sinds 2001 ondergebracht in een gezamenlijke stichting.

Jarenlang sleepte de grande dame van L’Avventura, Jessica Vlastuin, de bezoekers van plek naar plek tijdens de maandelijkse avond én de jaarlijkse stadswandeling en was ze eveneens gastvrouw tijdens de jaarlijkse picknick-plus. Vorig jaar is zij opgevolgd door Femme van den Berg. En onder haar vrolijke en energieke leiding zette de multidisciplinaire werkplaats de volgende stap: de special, met als extraatjes een bezoek aan het kleine zaaltje achter café Cul de Sac en de nieuwe bioscoop Mustsee.

Burlesque performance

De jonge choreografe Milla Virtanen trapt af met een verrassende voorstelling, Taboo Boo and The Forbidden Lemon Fruits. Vier jonge dansers, onder wie Virtanen, ontdekken elkaar en zichzelf, en dan vooral op het gebied van relaties en seksualiteit. Niet de appel, maar de citroen is hier de verboden vrucht die zij genotvol smaken. Beetje pittiger en zuurder. Want het stuk blijft niet steken in een beetje voetjevrijen, doubledaten en french kissing, maar stipt op een swingende, luchtige en oordeelloze manier ook de taboevollere onderwerpen als fetisjisme, homoseksualiteit, trioseks en travestie aan. Een roze tafeltje met bijpassende stoelen, een verlicht etalagepopbeen, een plafondhoog dieprood gordijn in de rechterachterhoek én een verplaatsbaar deurkozijn zetten de burlesque performance kracht bij.

Alle vier de dansers – twee man, twee vrouw – passen met hun uitgesproken eigenheid en dansstijl erg goed in deze vaudevillevoorstelling. Het Aziatische poppetje dat verlegen wegkijkt, de donkere schoonheid die iedereen rauw lust, de macho man met een verborgen leven en de bescheiden jongen met de tics; vier sterke karakters die, rondom ieders solomoment of fame, een krachtig kwartet, een goed werkend geheel vormen.

Poppy gothic

Van het zuur wandelen we met z’n 140’en naar het zoet: op de volgende locatie, de Paradox, speelt een giebelige Nederlandse met de oosterse naam Habiba in een Dixie Chicks-outfit swingende popliedjes terwijl ze zichzelf begeleidt op harp. Deze originele combinatie kan niet verhoeden dat ze in haar themakeus (verliefdheid, de herfst, liefdesverdriet), met haar zangstijl (poppy gothic) en met haar goed in het gehoor liggende composities erg lijkt op de jongedames die in de zomer de kleine tenten op de festivals bevolken. Het feit dat ze niet hoeft te kiezen tussen gitaar en piano, ze heeft het immers allebei, doet daar niets aan af. Leuk, maar een half uurtje is wel voldoende.   

Dan op naar de volgende locatie, even uit de margekunst naar een commerciële bios: de MustSee. Gelukkig wel voor twee spannende, oorspronkelijke filmpjes. Eerst een animatiefilm van Joost Lieuwma, waarin een man een list verzint om die zoon te creëren met wie hij zo graag wil gaan voetballen en vissen. Met eenvoudige tekeningen en prettig houterige bewegingen brengt hij zijn vrouw in slaap, gaat hij in haar lichaam zitten en laat hij haar al slaapwandelend een man zoeken om seks met haar te hebben, zodat hij de vrucht kan plukken. Dat hij haar in haar slaap gerust zelf had kunnen nemen om zijn wens te vervullen, vergeef je de maker makkelijk; dat had immers een doodsaai filmpje opgeleverd en nooit de prachtige titel Once upon a time in my wife. Het tweede filmpje, Schroefjes, machines en geluk van Ruben Pest, begint als een Bert Haanstra-achtige impressie van lopendebandwerk, verschillende soorten door elkaar. Langzaam maar zeker komt het menselijke aspect de routine ingeslopen, als medewerkers van de sociale werkplaats – dat blijkt het te zijn – vertellen over hun rijke zielenleven. Prachtige quotes en originele filosofietjes over de liefde voor kleine kokette Katinka, over de waarde van muziek en over hoe kat Misty het gebrek aan een kind compenseert. Mooi, en stiekem ook best confronterend.

Vrolijke vaart

Omdat de volgende twee locaties te klein zijn voor zo’n grote groep splitsen we ons in tweeën. Een deel gaat verder naar Ruimte X, de andere helft naar de tweede nieuwe locatie, Cul de Sac en daarna precies andersom. In Ruimte X krijgen we een onaangekondigd voorprogramma, waarin twee doodsaaie jochies lichtgrappige gedichtjes voorlezen over een Tilburger op het versierderspad. Nog even oefenen voor ze zoveel indruk maken als het hoofdprogramma, de Vlaamse woordkunstenaar Jee Kast. Een kabouter van bijna twee meter die onder begeleiding van piano en staande bas met een vrolijke vaart zijn verzinsels en hersenspinsels op het publiek afvuurt en voortdurend doel treft. Eenvoudig intelligent, ritmisch maar niet gezongen – dan jazzy, dan een rap – draagt hij voor uit eigen werk. Zo vliegensvlug dat er veel aan je voorbijgaat; herhaling gewenst.

Tot slot kruip-door-sluip-door in Cul de Sac, waar Twan van Bragt en de overige Gebroeders Drap in een absurde, countryachtige performance het verhaal vertellen van een jongen met een Puch en hoe hij daarmee, als wraak, over de voet van zijn ex reed. Met akelige dromen als gevolg. Maffe liedjes, grappige monologen, gek dingetje.

Al met al was deze eerste editie van de L’Avventura Special een gevarieerde, mooie avond die om meer smeekt. Niet alleen in Tilburg, maar in alle plaatsen in Nederland die voldoende podia hebben om zo’n mooie avond mee rond te breien.