Romeo ’n Juliette: A Caribean Xperienz

~

In deze herschreven versie van Shakespeares toneelstuk (door Jenny Mijnhijmer) staan twee families centraal: Coropina uit Suriname en Madaro van de Antillen. Beide families wonen in Nederland, maar kunnen elkaar niet echt luchten. Zo blijkt maar weer dat er ook genoeg spanningen zijn tussen Surinamers en Antillianen. De cast van dit stuk steekt het niet onder stoelen of banken en gaat flink tekeer met de vooroordelen over en weer. Wat weer tot herkenbaarheid leidt in het publiek. Maar de verschillen tussen de families weerhouden Romeo (Jeffrey Spalburg) en Juliette (Esmée de la Bretoniere) er niet van om verliefd op elkaar te worden. En dat vraagt om de welbekende ellende…

Emotieloos

Je vergeet tijdens de voorstelling regelmatig dat je naar een tragedie zit te kijken. Het spel is luchtig en vrolijk. En ook op de cruciale momenten voel je weinig emotie. Dit is te wijten aan de prestaties op het toneel, die meteen het minpunt van deze voorstelling vormen. De spelers hebben hun best gedaan, maar het komt er niet helemaal uit. Misschien komt het door de manier waarop ze spelen: gesprekken voeren ze niet met het gezicht naar elkaar toe, maar altijd naar het publiek en met weinig emotie. Niet echt een vernieuwende manier van toneelspelen. Als kijker word je niet meegesleurd door de ontroostbare Romeo en de wanhopige Juliette. Tijdens het stuk blijven ze aan de oppervlakte en vallen zelfs zo nu en dan weg tussen alle andere spelers die bijna continu op het toneel blijven staan.

Lichaamstaal

Nog zo’n minpunt: het stuk wordt namelijk gespeeld door 21 acteurs. Dat is op zich een mooi aantal, maar niet om constant op het podium te zien; dat maakt het onoverzichtelijk. Doordat de acteurs niet altijd met lichaamstaal werken, is het soms een zoekplaatje om de juiste spreker te vinden. De regisseurs hadden er beter aan gedaan om de sprekers steeds goed uit te lichten, of de overbodige spelers tijdelijk van het toneel af te halen. Maar tegelijkertijd heeft de gezellige drukte ook zo zijn charme. Dus daar moet je even doorheen kijken.

Beats

Waar de regisseurs John Leerdam en Khaldoun Elmecky wel in geslaagd zijn is de originaliteit. Het decor is simpel met de bouwsteigers, maar het zijn de videobeelden die het ‘m doen. Tijdens de voorstelling zijn beelden van buiten te zien. Zo lijkt het net alsof het stuk zich ook buiten afspeelt. Af en toe worden de beelden onderbroken bij een heftigere scène waarbij de gezichten van de acteurs te zien zijn op het doek. De verteller van het stuk loopt namelijk rond met een kleine camera die aan zijn hand is vastgebonden. Hiermee kan hij live-beelden van de toneelspelers maken. Erg leuk bedacht. Daarnaast worden de acteurs ondersteund door een dj en drie musici, die voor de swingende beats zorgen.

Parkeergarage

Romeo ’n Juliette, A Caribean Xperienz is een feest om naar te kijken. Qua toneelprestatie geen topper, maar muziek, dans, humor en videokunst maken het leuk en origineel. Hierdoor valt de voorstelling ook in de smaak bij jongeren en allochtonen, die lastig naar het theater te trekken zijn. Het is maar goed dat dit stuk, wat eerst alleen in een parkeergarage in de Bijlmer werd opgevoerd, nu tot en met juni 2003 in diverse theaters en schouwburgen in het land te zien is.