De zelfmoord van de meisjes (Bonheur en Productiehuis Rotterdam)

De jongens zijn gefascineerd door de vijf zussen, die op het moment van hun dood tussen de 13 en 17 jaar oud waren. Ze proberen de zelfdoding te begrijpen door herinneringen aan de meisjes op te halen en hun eigen archief van foto’s, artikelen, ziekenhuisverslagen, politierapporten en roddels door te nemen. De zelfmoord van de meisjes is een bewerking van de roman The Virgin Suicides van Jeffrey Eugenides. In 2000 brachten Bonheur en Productiehuis Rotterdam deze voorstelling voor het eerst uit. De kritieken waren toen erg positief. Nu, vijf jaar later, is er een remake van de voorstelling.

Bewegingsvrijheid

Op een groen grasveld staan zestien kisten, in drie schuine rijen. Op de kisten ligt blauwgrijs grind. De jongens zitten naast elkaar op een van de kisten. Ze steken waxinelichtjes aan en langzaam wordt duidelijk dat ze zich op een begraafplaats bevinden. De kisten worden graven en vijf ervan zijn van de zusjes Lisbon. Bij elk graf staan de jongens even stil. Dan beginnen ze als uit één mond te vertellen.

Over het gevecht van de meisjes om zich uit de verstikkende greep van hun ouders te bevrijden en meer bewegingsvrijheid te krijgen. En hoe dat in eerste instantie lijkt te lukken maar uiteindelijk juist averechts uitpakt. De inperking wordt ten slotte zo verstikkend dat zelfmoord de enige uitweg is. De jongens zijn voornamelijk observanten, slechts af en toe worden ze door de meisjes actief in hun leven betrokken. Maar die schaarse momenten zijn voor de jongens al genoeg om de zusjes, die aan het einde compleet van de buitenwereld zijn afgesloten, puberaal-hartstochtelijk lief te hebben en uit hun isolement te willen bevrijden.

Vertrouwen

De vijf acteurs wisselen constant van rol. Soepel schakelen ze van geobsedeerde puber naar melancholieke twintiger, van naar vrijheid en liefde smachtend meisje naar cynische psychiater, overbezorgde moeder of sullige vader. De toon is licht en ontroerend, als de jongens tegenover een meisje staan zijn ze aandoenlijk in hun schutterige onhandigheid. Als ze reddingsplannen smeden zijn ze vol bravoure, maar geconfronteerd met de dood weten ze zich van onmacht geen raad. En de tragiek van de jongens wordt vaak juist door hun platte grappen invoelbaar, zonder in al te zware dramatiek te vervallen.

De acteurs zijn nog jong, rond de dertig, en vijf jaar geleden waren ze pas afgestudeerd. Het is niet moeilijk om je voor te stellen hoe ze toen de jongens speelden, ze waren zelf immers nog jongens. Nu zijn het mannen. Mannen die jongens spelen. En daar moeten ze nog (of weer?) hun weg in vinden. In de meer intieme scènes weten ze niet altijd te overtuigen. Vertrouwen ze elkaar nog niet of niet meer? Op sommige momenten doet De zelfmoord van de meisjes dan ook wat geforceerd aan. Het is te hopen dat dit in de loop van de voorstellingsreeks nog zal slijten. De zelfmoord van de meisjes is namelijk een ontroerende, lichte vertelling over een zwaar onderwerp.

De zelfmoord van de meisjes speelt nog tot en met 5 november 2005.
Kijk hier voor een actuele speellijst.