Ballyhoo (Ashton Brothers)

De eerste scène is meteen al treffend. We zien het viertal, opgeknoopt in een doek, metershoog aan een stalen balk hangen. Het doet denken aan een scène uit een oorlogsfilm, maar langzamerhand verandert dit beeld als de heren -joost mag weten waar vandaan- hun muziekinstrument pakken en een lied zingen. Het blijkt een voorschot voor de rest van het programma, want de Ashton Brothers weten in allerlei standjes hun zangkunsten op loepzuivere manier te kunnen vertonen.

Halsbrekende toeren

Maar het blijft niet bij zang. In korte en snelle sketches laten de Ashton Brothers zien wat ze allemaal in huis hebben. Zo halen ze halsbrekende toeren uit op vier meter hoogte, als in een scène een ober zijn klant een biertje komt brengen. Daarmee tonen de ‘broers’ hun acrobatische kunsten, maar de show wordt toch voornamelijk overheerst door de lach. Zelden heb ik een zaal zo tot uitbarsting horen komen als bij de Ashton Brothers. Zo beeldt Gunneweg op voortreffelijke wijze een robot uit, die alleen reageert op de geluidjes die uit zijn accuboormachine komen. Dit werkt uitermate komisch. Ook zien we even de wezentjes met de aanstekende lach terug uit de eerste voorstelling, waarbij de jongens hun zwarte shirt over het hoofd trekken en als totaal gefreakte typetjes over het toneel schieten.

Mini en Maxi

Na hun eerste voorstelling werd de vergelijking gemaakt met de grote voorbeelden van de ‘broers’, Mini en Maxi. En dat is niets teveel gezegd! Ook in hun tweede theatershow laten de Ashton Brothers zien prachtige variété te kunnen maken. Daarbij maken de heren zeker ook progressie. De acts in Ballyhoo zijn qua techniek een stuk ingewikkelder dan in De Tragiek door het Onderman. Kortom, de critici die de Ashton Brothers in 2003 de British American Tobacco Prijs gaven voor aanstormend talent, hebben het niet bij het verkeerde eind gehad.

Internationaal

In vergelijking met Tragiek van de Onderman, waarbij het thema “je buitengesloten voelen” sterk naar voren komt, is er in Ballyhoo niet echt een rode draad te vinden. Misschien is de voorstelling daarom minder hecht. Maar heel erg is dit niet, omdat je continu vermaakt en ontroerd wordt door de heren en een fantastische avond hebt. Wellicht ligt het centrale thema wel in het wereldse beeld dat de Brothers laten zien. Geen enkele werelddeel lijkt ondervertegenwoordigd: we zien een Argentijnse dans, Afrikaanse dodenzang en de openingscène zou je aan de oorlog in Irak kunnen koppelen. Misschien willen de vier ‘broers’ hiermee wel laten zien, dat ze klaar zijn voor een internationale doorbraak. Reisjes naar Marokko en Schotland staan op de planning. Een begin van iets moois? Bij mij is daar geen twijfel over. Helaas betekent dit wel dat ze in de toekomst minder in de Nederlandse schouwburgen te zien zijn…

De Ashton Brothers toeren nog tot en met 11 juni door Nederland met Ballyhoo.