Twee blinkt uit in eenvoud
Hij heeft andijviestamppot gekookt dit keer. Met een gehaktbal. Het oude buurvrouwtje schuifelt voorzichtig zijn woning binnen en laat zich door hem opscheppen – zoals dat al veertien jaar gebeurt. Hij kookt, zij komt een bordje mee-eten, als een vanzelfsprekend feit. Ze is oud en weduwe en in een opwelling vraagt ze of ze haar buurman uit de Bijbel mag voorlezen, zoals ze vroeger altijd voor haar man deed.
Het is één van de zeven korte scènes in het nieuwe stuk Twee, van de jonge theatermaker Jurre Bussemaker. In 2003 studeerde hij af aan de Amsterdamse Kleinkunstacademie en een jaar later debuteerde hij succesvol met de zelfgeschreven lunchvoorstelling Pit. Hij richtte Aan Tafel Producties op, waar wisselende theatermakers voorstellingen maken van eigen repertoire. Ook Twee schreef hij zelf, en hij tekende ook voor de regie. Het resultaat is een aardige, kleine voorstelling over contact tussen mensen.
Gewoon
~
Grote troef zijn de relaties tussen zijn personages: gewone mensen, zonder bijzondere geschiedenis of complexe inborst. Ze hebben dagelijkse of toevallige ontmoetingen die eigenlijk heel simpel zijn. De gesprekken die zich tussen de figuren ontwikkelen zijn net zo simpel, maar daardoor doeltreffend. Bussemaker onderzoekt de wijze waarop mensen contact – fysiek of mentaal – zoeken met elkaar. Zo raakt een hardwerkende, strubbelende bakker in gesprek met een teruggetrokken vrouw die al twee dagen niets gegeten heeft. Mooi is ook de ontmoeting tussen de jonge student en de bedlegerige, zieke vrouw bij wie hij al een paar maanden iedere woensdag het huis schoonmaakt. En vooral het oude vrouwtje dat haar dagelijkse maaltijd haalt bij haar buurman is een mooie vondst en blinkt uit in zijn eenvoud.
Tuinhekjes
De dialogen worden om beurten door twee van de vier acteurs gespeeld in een overvol decor. Tuinhekjes, stoelen en tafels, bergen was die te drogen hangen en handenvol attributen slingeren over de speelvloer, en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Het geeft een wat gemoedelijke sfeer die de spelsituaties meestal ten goede komt, al is het soms wel erg rommelig.
Al met al toont Bussemaker zich met Twee als talentvol theatermaker, maar de voorstelling is toch niet helemaal geslaagd. Niet alle scènes zijn even sterk, al lijkt dat niet aan Bussemakers kwaliteiten als schrijver te liggen, maar aan het spel van de acteurs dat niet altijd even consequent is. Medi Broekman zet het oude buurvrouwtje goed neer, met langzame, onzekere bewegingen. Maar halverwege vergeet ze die speelstijl vast te houden en beweegt haar lichaam weer soepel en trefzeker, wat afbreuk doet aan de scène. Ook de wat clichématige tekstbehandeling – hard praten als het personage boos is, zacht praten bij onzekerheid – laat de voorstelling niet meer zijn dan wat had gekund. Het boeit niet altijd evenveel en dat is zonde.
Twee is te zien tot en met 27 april. Klik hier voor meer informatie.
