Te subtiel voor extreme ruimte

Per openbaar vervoer is het heel makkelijk om de Ferro te bereiken en als je er bent maakt het gigantische gevaarte indruk. Bij binnenkomst in de immense gashouder blijkt de publiekstribune te bestaan uit een grote cirkel van drie rijen stoelen in alle soorten en maten. Boven ons hangt een enorme witte bol, waar later allerlei patronen in te zien zullen zijn. Terwijl het publiek binnendruppelt is een van de dansers bezig een lange rij dekens op de betonnen vloer te leggen.

Dieren

Bij aanvang van de voorstelling lopen de dansers een voor een aarzelend over de dekens de arena binnen. Hun bewegingen zijn fascinerend: ze lijken op dieren, voorzichtig tastend met armen en andere lichaamsdelen, de voeten plat neerzettend. Het is duidelijk dat ze nieuw terrein ontdekken. Als zij de hele ruimte zijn overgestoken haalt de eerste danser alle dekens weer op: een mooi gezicht, de in die enorme ruimte klein lijkende man bedolven onder een berg dekens. Het begin is zeer veelbelovend met fraaie beelden, waaronder de schitterende kostuums van de dansers. Er is tule gebruikt en zijde in diverse kleuren, zeer aantrekkelijk om naar te kijken.

Dan komen de dansers terug en beginnen de ruimte en elkaar te onderzoeken. Aanvankelijk is iedereen alleen, later vormen zich groepjes en uiteindelijk is er een grote groep die samen beweegt. Maar hoe mooi er ook gedanst wordt, en er wordt zeer mooi gedanst, de ruimte is te groot voor de fragiele bewegingen die we te zien krijgen. De choreografie is gelukkig over het hele oppervlak verdeeld, dus geregeld zijn er dansers van dichtbij te zien, maar heel vaak ook niet en dat wreekt zich. De dansers zijn dan kleine figuurtjes, een heel end weg. Je moet je best doen om te kunnen volgen wat er gebeurt en bovendien creëert de afstand tussen toeschouwer en danser ook letterlijk afstand. Het kan je na een tijd niet echt meer schelen wat er met die mensen aan de hand is.

Extreem

De Ferro is qua grootte en sfeer een extreme plek, die om extreme beelden vraagt. Plotseling rent een van de dansers heel hard door de ruimte. Dat is fijn en het past hier heel goed, maar het duurt helaas maar kort. Je verlangt naar meer van dit soort heftige bewegingen. De dans die nu getoond wordt is mooi, maar te subtiel en zacht: hij verdwijnt.

De muziek van Maartje Teussink helpt ook niet echt. Ze is een unieke muzikante, die veel instrumenten bespeelt en prachtig zingt, maar haar speciaal voor deze voorstelling gecomponeerde muziek is, hoe mooi ook, ernstig en soms eentonig. Er zit een livekoor achter haar, maar dat is niet voor iedereen in de ruimte duidelijk. De zangers worden, in tegenstelling tot Teussink, niet speciaal uitgelicht.

Het is zonneklaar dat er heel veel liefde en hard werk in deze voorstelling zit. Maar kennelijk vraagt zo’n gigantische ruimte meer dan een mooie choreografie, prachtige kostuums en fraaie muziek om de dans tot zijn recht te laten komen. Heel jammer.