Springen zonder vleugels
Een handjevol strijders aan het internationale financiële front ontwaakt na een uit de hand gelopen drugsfestijn met een opgedoken afgehakte hand. Hun wereld staat op instorten. Het resultaat: een golf van blinde paniek die het publiek van Fresh Young Gods overspoelt en die het publiek snakkend naar meer diepgang en spanningsopbouw achterlaat.
Fresh Young Gods – © Sanne Peper
Diep, zelfgegraven gat
Beelden van een docudrama van negen jaar later, waarin de hoofdrolspelers van toen de gebeurtenissen in Dubai proberen te reconstrueren en te rechtvaardigen, wisselen het spel van de acteurs op het podium af. De vooruitblikken laten al zien hoe de benauwde crisissituatie van de personages zal gaan verlopen. Hierdoor wordt helaas de ontwikkeling van het verhaal dat zich op het podium afspeelt voorspelbaar, wat een hoop spanning wegneemt.
De afwisseling met de docubeelden vormt wel een speels contrast tussen heden en verleden. Het is echter ook een grote breuk tussen formele, correcte taal en doodsbang gestamel en geschreeuw. De voorstelling vraagt om meer opbouw, aangezien het beginpunt van het verhaal ook meteen het hoogtepunt is, dat vervolgens anderhalf uur lang gerekt wordt in een angstig roepen en huilen.
Fresh Young Gods – © Sanne Peper
Drang naar samenhang
Met Fresh Young Gods als de opvolger van De Onrendabelen in het drieluik Goede Bedoelingen, toont schrijver Joeri Vos hoe groepen mensen uit verschillende milieus in probleemsituaties alle een catastrofale afloop tegemoet gaan, dankzij de invloeden van dezelfde maatschappij. De gefilmde interviews uit de docubeelden weerspiegelen de menselijke behoefte om van alles een verhaal te maken, en ook de voorspelbare manier waarop de verschillende milieus en systemen in onze samenleving werken.
Vos verweeft het straatarme gezin uit De Onrendabelen met het decadente gezelschap uit Fresh Young Gods door onder andere in beide voorstellingen droombeelden als motief terug te laten komen. De dromen houden ook verband met de thematiek van Vos, aangezien dromen, in tegenstelling tot de natuurlijke menselijke drang naar orde, uit onsamenhangende verhalen bestaan. Dit is een aardige verweving van de schrijver. Helaas kan het toch niet opboksen tegen de teleurstellende manier van acteren. De te lang aanhoudende paniek en het soms te direct benoemen van overduidelijke angstgevoelens wordt op den duur namelijk vermoeiend.
Daarbij wordt het storende, zwakke acteerwerk extra benadrukt doordat het spel van het beeldmateriaal in de documentaire van een hoger niveau is. Bovendien blijven de personages uit Fresh Young Gods vrij stereotiep en hun persoonlijkheden ontwikkelen zich te weinig in het verhaal, net als bij de familieleden in De Onrendabelen.
Winnaars en verliezers
In de voorstelling wordt de droom genoemd waarin je van een gebouw afspringt en vervolgens weg kunt vliegen. Het laat zien hoe Fresh Young Gods probeert de chaotische realiteit tussen winnaars en verliezers weer te geven en de drang naar het creëren van controle over het bestaan. Helaas mist het stuk hierbij beter uitgewerkte en gespeelde personages en een betere spanningsboog, en krijgt het hierdoor, over het geheel gezien, geen vleugels.
