Prachtig paradoxaal

In september 2021 kondigde de Britse post-punk band White Lies aan dat ze werkten aan een nieuw album As I Try Not To Fall Apart en die mededeling werd vergezeld met het uitbrengen van de gelijknamige titelsong van het album. Het nummer gaat over dat het oké is voor mannen om hun eigen kwetsbaarheid te accepteren en draagt de boodschap uit dat het oké is om je niet oké te voelen. Het nummer viel in goede aarde bij de fans en zodoende belandde dit nummer ook in 8WEEKLY´s playlist met favorieten uit 2021. Deze single kreeg nog drie opvolgers, waaronder ´Am I Really Going To Die´ en op 18 februari werd het volledige album uitgebracht.

Serieuze thema’s met pakkende melodieën

De uitgebrachte singles lieten horen hoe de band weer had geëxperimenteerd met nieuwe melodieën, zonder te veel van hun eigen stijl af te wijken. Dit nieuwere geluid zorgde voor hoge verwachten en het nieuwste album van White Lies heeft die verwachtingen zeker waargemaakt. De nummers zijn meeslepend en de melodieën zijn gelaagd. Of je nu op zoek bent naar muziek om op de achtergrond tijdens werk of studie aan te zetten of naar muziek waar je tijdens het genot van een kop thee juist aandachtig naar luistert, dit album en deze band staan voor je klaar. Hoe vaker je het album luistert, hoe meer details er in de muziek te ontdekken vallen. Deze melodieën en pakkende hooks worden ook op dit album weer gecombineerd met serieuze boodschappen. De drie bandleden Harry McVeigh, Charles Cave en Jack Lawrence-Brown blijken namelijk keer op keer een fascinatie te hebben voor grootse, serieuze thema´s zoals de dood en mentale gezondheid. 

De dood: een terugkerend thema

De band brak in 2009 door met hun debuutalbum To Lose My Life waar de dood onder andere in de titelsong en het nummer ‘Death’ als thema duidelijk terugkwam, maar ook in dit nieuwste album keert het onderwerp weer terug. Het nieuwe nummer ‘Am I Really Going to Die’ is wat betreft de tekst dan ook geen nieuw uitstapje voor de band. De bassist Charles Cave legt uit dat het op muzikaal vlak wel een nieuwer terrein is voor de band. Het nummer begint met een rustig intro voordat het uitbarst in een euforische indiepopmelodie. Hoewel de titel doet vermoeden dat het een zwaarmoedig nummer gaat worden, is niets dus minder waar en dat is typisch White Lies: serieuze onderwerpen combineren met aanstekelijke melodieën. Dit nummer is de start van de verhaallijn over een terminaal zieke zakenman die zijn lot weigert te accepteren en deze verhaallijn gaat verder in het laatste nummer van het album: ‘There Is No Cure For It’. Voor wie nieuwsgierig is geworden is het aan te raden om ook de videoclip van ‘Am I Really Going to Die’ te bekijken. De videoclip die gemaakt is door Balan Evans is vanuit een uniek perspectief gefilmd en vertelt zo al een heel verhaal op zichzelf.

Sceptisch over de zogeheten ‘Space Race’

Hoewel de titel van het nummer ‘I Don’t Want To Go To Mars’ al een redelijk duidelijke boodschap lijkt uit te dragen, wil de band meer zeggen dan dat. Het lijkt in eerste instantie kritiek te zijn op de schijnbare competitie tussen verschillende multimiljonairs die als eerste in de ruimte wilden belanden met een zelfgemaakt ruimteschip. De hoofdpersoon van het nummer wordt van de aarde afgedreven om in een steriele omgeving op Mars te gaan wonen en wil dit klaarblijkelijk niet. Met het ietwat beklemmende nummer wil de band de luisteraar na laten denken over de vraag: gaat de snelheid van alle technologische ‘vooruitgang’ niet ten koste van ons welzijn? Combineer deze boodschap met het herkenbare stemgeluid van zanger Harry McVeigh en een flink bombastische melodie en het is duidelijk dat dit nummer gemaakt is om in grote zalen gespeeld te worden.

Hoge verwachtingen en indrukwekkende video’s

De singles ‘As I Try Not To Fall Apart’, ‘I Don’t Want To Go To Mars’ en ‘Am I Really Going To Die’ werden alledrie voorzien van indrukwekkende videoclips om de nummers extra kracht bij te zetten. De White Lies hebben wat dat betreft een heldere formule te pakken: pakkende teksten, het herkenbare stemgeluid van zanger Harry McVeigh, een flinke lading synthesizers in combinatie met lichtelijk absurde, maar prachtige videoclips. Voor de volledige beleving is het dan ook zeker aan te raden om de videoclips erbij te bekijken.

Kijk bijvoorbeeld naar de videoclip van de titelsong van het album, daarin zie je zanger McVeigh bedolven worden onder grote hoeveelheden zand die toenemen naarmate het nummer vordert. Het idee om met zand te werken kwam van James Arden. Hij vertelt dat hij tijdens het luisteren van het nummer meteen een beeld had van iemand die bedolven wordt onder zand. Hij wilde hiermee uitbeelden hoe mensen zichzelf dagelijks ondanks negatieve gevoelens staande proberen te houden. Dat kan soms overweldigend zijn, waardoor je als het ware wordt bedolven door je eigen emoties. Zo ontstond de video waardoor McVeigh ongetwijfeld nog dagen later overal en nergens zand tussen vandaan kon toveren.

Terug in de tijd

Kortom, serieuze thema’s worden in dit album weer gecombineerd met prachtige, euforische melodieën die hier en daar klinken alsof je weer in de jaren ’80 bent beland. Daarmee wordt het echter absoluut niet clichématig of onorigineel, White Lies weten het telkens weer in een andere jas te verpakken. Benieuwd naar hoe groots deze nummers live klinken? White Lies gaan in het voorjaar op tour en spelen ook op meerdere locaties in Nederland!