Panische optimist in de woestijn

Lief blijven, dat is wat een klant van Katie haar op het hart drukt. En lief is ze. Katie is zeventien en serveerster. Met haar moeder, een alcoholische nietsnut, woont ze in een caravanpark in Arizona. De tiener droomt van een nieuw leven in de grote stad San Francisco. Elk beetje geld gaat in een spaarpot met plakplaatjes. Waarin moeder dan weer geregeld een gulle graai doet wanneer er weer eens geen eten is, of drank.

Hoertje

Om de eindjes aan elkaar te knopen, verkoopt Katie ook haar lichaam. Voor de prijs van een dagschotel helpt ze passerende chauffeurs en lokale eenzamen aan hun gerief. Het interessante aan Katie says goodbye is dat de minderjarige serveerster daar volstrekt geen punt van maakt. Alsof seks een vast onderdeel is van de menukaart van de diner. Glimlachend ondergaat Katie het gehijg, gesteun en gepomp. Na afloop strijkt ze haar serveersterschort even glad en hup, terug naar de appeltaart.

Dat panische optimisme maakt Katie, sterk vertolkt door Olivia Cooke, een intrigerend personage. Ze is een hoertje met een gouden hart, ze is minderjarig en ze is bijna pathologisch positief. En dat geeft Katie says goodbye een scherp randje. Want ondertussen lukt het het meisje maar niet om weg te komen.

Amerikaanse droom

De film speelt zich aan de rand van de samenleving, letterlijk: de stoffige nederzetting in Arizona wordt bevolkt door types die elders zijn ontvlucht. Tegelijkertijd voorziet regisseur Roberts die ellende van een dromerig laagje vaseline. We bezien de ellende door de ogen van de altijd goedgeluimde Katie en dus zijn de wolkenluchten knalblauw en speelt het verhaal zich af in stoffige woestijnpanorama’s.

Het is de beeldtaal van de western en de road movie. Hier verwacht je pioniers die westwaarts trekken. Maar de meeste mensen in deze film zullen dat beloofde land nooit bereiken. Dat maakt Katie says goodbye ondanks een goedhartige hoofdpersoon juist zo tragisch. De Amerikaanse droom ligt in duigen, alleen naïeve meisjes geloven er nog heilig in.