Nederland verbindt de stijlen

Deze update is een bijzondere verzameling muzikale klanten die als enige verbinding hebben: ons kikkerlandje, Nederland. Een fraai palet muziek dat zomaar in al haar facetten oer-Nederlands is. Hier geschreven en uitgevoerd. Soms van lang geleden, soms een oude rot die weer op een ander manier van zich laat horen, of een jong talent dat in korte tijd een tweede album lanceert.

The Raiders Of The Last Corvette

Het album From The Stable – The Lost Tapes verschijnt bijna veertig jaar nadat de opnames werden gemaakt. Toch is dit het debuutalbum van de band The Raiders Of The Last Corvette en moet de dubbel-cd zo veel jaren na opnamedatum niet inboeten aan kwaliteit. De band kan gezien worden als een afsplitsing van de band Vitesse, waarin ook Herman Brood nog meespeelde. De enige single van de band, ‘My Way Home’, beleefde enige aandacht destijds en balanceerde in de Nederlandse tipparade. Maar waar moeten we dan aan denken? Natuurlijk is het belangrijk om de muziek van The Raiders Of The Last Corvette in historisch perspectief te plaatsen. Verwacht geen muziek van deze tijd, maar meer in de geest van bands als Vitesse en Catapult. Het is geen glamrock zoals we de muziek van Catapult wel kunnen bestempelen.

De stem van Anton Verhagen is zeer aangenaam om twee uurtjes mee vermaakt te worden. Waan je in een poparchief dat ineens een pareltje laat zien, dat zeker in die tijd – met meer aandacht – zou zijn gaan schitteren. De band had voldoende potentie in zich om meer bekendheid te vergaren, maar zoals het vaker gaat met opnames hadden ze de aandacht niet mee. Als liefhebber van nederpop uit alle jaren kunnen we alleen maar blij zijn dat deze parel alsnog naar boven is gekomen. Wie alles van Vitesse al heeft, kan eigenlijk niet om dit album heen. Hulde voor het werk dat is verzet om deze opnames op te dissen, poetsen en nu als dubbel-cd op de markt te brengen. Helaas zal de band niet meer toeren, maar hopelijk krijgen ze nog een beetje van de erkenning die ze ten zeerste toekomen.

Rick Treffers

De groep Mist kwam met het album The Loop of Love aan bod in de tweede editie van deze serie nederpopupdates. De grote overeenkomst is de stem van Rick Treffers. Op dit nieuwe album Looking For a Place To Stay luidt Treffers naar eigen zeggen een nieuwe episode in binnen zijn carrière. Op zoek naar nieuwe elementen in het leven en versterkt door de coronapandemie is hij in dit dozijn liedjes vooral op zoek naar wat vertraging in zijn leven kan brengen. Een weg die hij compositorisch al was ingeslagen voordat het eerste coronageval zich aandiende. In eerste instantie ingegeven door lichamelijk ongemak. De versterking kwam toen de wereld langzaam en soms zelfs hortend tot stilstand kwam. De ingewikkelde liefdesrelaties die onderwerp waren van zijn liedjes voor Mist maken plaats voor reflectie. Treffers heeft geen stem die doet opkijken, maar hij weet wel een heel aangenaam tapijt aan songs neer te leggen waarin je je als luisteraar kunt wentelen.

Titels spreken al boekdelen als we kijken naar ‘Time Is Really Running Out’, ‘After I’m Gone’, ‘How The Past Was Won’ en ‘The Life I Didn’t Live’. Toch is het album geen neerslachtig werk te noemen. In de melodieën van Treffers schijnt volop de zon en is het aangenaam verpozen zonder heftig in de schijnwerpers te staan. Dit is een album dat kan zorgen voor de nodige uurtjes verpozen en wegdrijven op zoek naar wat het leven aan moois te bieden heeft. Treffers kijkt in zijn teksten terug op zijn leven, maar kijkt ook waar de poel van aangenaam leven te vinden is, met het besef dat genieten van wat er wel is soms veel voldoening geeft. De titel ‘How The Past Was Won’ suggereert wat anders dan de inhoud werkelijk is: een liedje over vriendschap, en dankbaarheid over deze vriendschap, laat de zon schijnen als je ernaar luistert! Een mooi visitekaartje van dit album. Laat de zomer maar komen; dan draaien we dit album als de hangmat lonkt.

Michelle Sweegers

Nog niet zo lang geleden schreven we over het eerste album van de Tilburgse Harpiste Michelle Sweegers, gevuld met muziek geschreven door anderen. Met Once Upon a Time brengt Sweegers nu haar eigen composities tot leven op de harp. Natuurlijk klinkt harpmuziek sprookjesachtig en lijkt de hoesfoto van het album daarop aan te sluiten. Als we daarbij beseffen dat deze artieste in de tussentijd ook nog een boek met een eigentijds sprookje uitbracht onder de titel De goudboom, dan ben je geneigd dit als soundtrack te zien van het sprookje. Toch staat het los van elkaar.

Zowel de elektrische als de klassieke concertharp laat Sweegers klinken op dit nieuwe album vol eigen composities. De muzikale wereld van Sweegers balanceert op een koord tussen de klassieke, lichte en popmuziek. Een fraaie balans waardoor ze niet meteen in een hokje te stoppen valt. Dat deze jonge artieste talent heeft, is inmiddels niet onopgemerkt gebleven. Ze is in menig radio- en tv-programma te gast geweest om haar harpklanken en talent te laten klinken. Titels als ‘Chant de Fleurs’, ‘Vrijheid’ en ‘Raindrops’ herbergen de verscheidenheid aan talen, net zoals de verscheidenheid in de beleving, die ze met haar muziek wil oproepen. ‘Hypnotize’ laat deze harpiste van de meest experimentele kant horen in een heerlijk eigenzinnige compositie en dito uitvoering. Meestal klinkt de harp rustgevend, maar het opzwepende ‘Fire’ zal dan weer menig luisteraar verbazen. Hier wordt ze ondersteund door orkestrale klanken en gaat ze zelfs de filmische kant op. Deze muziek past niet bij het lieflijke hoesje, maar is een prachtige parel op het album!