De natuur aan zet in Re-enactment of the Now

Pieters zet in Re-enactment of the Now haar publiek midden in een weiland, ver verwijderd van de drukke binnenstad van Utrecht. Voorzien van dekentjes en koptelefoons luisteren we naar een stem die terugblikt op het leven in 2016. Een jongen rijdt voorbij op een motorfiets; een relikwie uit het verleden met een veel te hoge CO2-uitstoot, aldus onze audiogids. En het blikje cola dat hij later weggooit in een meer? In onze tijd is het nog legaal om frisdrank te drinken en klakkeloos weg te gooien, in de toekomst kom je daar niet meer mee weg. Een langsfietsende vrouw – al veel milieuvriendelijker – leidt tot een verhaal over de oer-Hollandse fiets, een plastic emmer tot een herinnering aan de populariteit en lage prijs van het materiaal. Voor ons ontvouwt zich een geschiedenisdocumentaire waarin met lichte verbazing gesproken wordt over een tijd waarin de mens zich nog boven de natuur waande.

Het leven voor de zondvloed

De mens als middelpunt; het theater is daar nu juist de aangewezen plek voor. In het wijde grasveld waar voor is gekozen zijn spelers echter niet meer dan kleine figuren in een veel groter en ontzagwekkender geheel. Vanuit de verte zien we ze verliefd worden, ruziemaken, een dode betreuren, maar uiteindelijk zijn ze overgeleverd aan de grillen van Moeder Natuur. Het jaar 2016 blijkt het jaar te zijn van een grote eco-apocalyps, die zich eerst kenbaar maakt in een aanzwellende regenbui en uiteindelijk ontaardt in een vloedgolf. De overlevenden houden er heel andere denkbeelden op na. “Wanneer leren we dat we zijn opgebouwd uit dezelfde elementen als alles om ons heen?” vragen zij ons, terwijl ze als atomen om elkaar heen cirkelen. We horen fragmenten van Maya Angelou’s ‘I Rise’; uit de puin staat een nieuwe mens op met een ander, groener bewustzijn.

Energieke totaalervaring

Re-enactment of the Now profiteert van een samenwerking tussen drie makers die elkaar naadloos versterken. De beeldende regie van Davy Pieters, de hypnotische voice-over van Thomas Dudkiewicz en de eclectische soundscape van Jimi Zoet; ze brengen een energieke totaalervaring tot stand. De hoofdrol is echter weggelegd voor de locatie. Zo ver verwijderd van de bewoonde wereld wordt het pijnlijk duidelijk hoeveel veiligheid je achterlaat en hoe onwennig het is om je midden in de natuur te begeven. De stem van Dudkiewicz roept ten slotte op om eigen verantwoording op te nemen voor onze leefwereld, terwijl de performers vastberaden naar voren lopen. Een mooi moralistisch einde, maar het is nog maar de vraag hoe haalbaar dit ideaal is. Re-enactment of the Now laat immers juist zien hoe ver wij en de veilige steden waar we in wonen vervreemd zijn geraakt van de natuur.