Bij vlagen ijzersterk

Al snel blijkt dat het allemaal niet echt akoestisch is, op het podium staan een Rhodes, een synthesizer en een drumcomputer. Dus van dat idee kan direct afgestapt worden. Als de muzikanten het podium betreden, wordt duidelijk dat zangeres Vieira de meeste populariteit geniet. Het publiek begroet haar met luid applaus, en de charmante Braziliaanse Nederlandse lacht innemend.

Het geluid moet na het eerste nummer een beetje bijgesteld worden, want de gitarist is niet te horen. Chiavazzioli’s kwaliteit wordt daarom pas duidelijk bij het volgende nummer, dat hij inleidt met heerlijk ritmisch gitaarwerk. Suzano blijkt zijn landgenoot goed aan te voelen, maar voor de Nederlandse drummer Kruger is het even wennen, de beat die hij neerlegt past eigenlijk niet na de subtiele gitaarintro. Het contrast tussen beide percussionisten in de eerste set is groot: waar Suzano ietwat ingetogen zijn pandeiro (een soort Braziliaanse tamboerijn) bespeelt, gebruikt Kruger zijn drumstel om strakke, poppy beats neer te leggen.

Suzano is de eerste die het publiek echt los krijgt. Een fraaie solo op zijn pandeiro brengt het Bimhuis in vervoering. Op het moment dat Chiavazzioli invalt, en de solo geen solo meer is, klinkt een hard applaus. De Braziliaanse gitarist groeit uit tot een van de publiekslievelingen van de avond. Nu eens keert hij de blik naar de zaal en lacht, dan weer laat hij horen waarom hij internationaal zoveel faam heeft verworven: hij is gewoon heel goed.

Brazilectro

Wie ook heel goed is, is Stefan Schmid. De Duitser weet wel raad met zijn Rhodes, vleugel en synthesizer. De afwisseling tussen het zachte Rhodesgeluid, computerspelgeluidjes en het klassieke pianogeluid werkt. Mooi is ook om te zien hoe goed Schmid het kan vinden met Chiavazzioli. In de tweede set, waarin sowieso meer ruimte wordt gelaten aan solo’s, spelen de twee op elkaar in. Met af en toe een knipoog naar zigeunermuziek speelt Chiavazzioli wederom de sterren van de hemel. Hij zoekt vaak de blik van de Duitse pianist, die gulzig lachend terug kijkt. Een van de hoogtepunten is daar als de gitarist letterlijk zijn gitaar richt op Schmid terwijl hij bezig is aan een solo. De befaamde ‘Brazilectro’-sound van Zuco blijft ook hierbij stevig overeind.

Weinig variatie

Een klein minpunt is de weinig variërende ritmesectie (met name Kruger en Oele), waardoor veel nummers op elkaar lijken. Het luidste applaus komt ook steeds op de moment dat er gevarieerd wordt, dan wel middels een solo, dan wel door bijvoorbeeld het opeens tevoorschijn halen van een gitaarbanjo door Chiavazzioli. De vraag is ook of het Bimhuis wel geschikt is voor deze toch feestelijke band; er zijn namelijk voornamelijk zitplaatsen, waardoor het publiek nooit echt dansend loskomt. Maar de mensen zijn wel dolenthousiast. Dat komt mede door de charismatische Vieira, die iedereen bedankt die naar het ‘Biemhais’ is gekomen.

Na het concert kan de balans worden opgemaakt. Zuco acustico met Braziliaanse gastmuzikanten is niet akoestisch, en verrast nauwelijks. Maar de gasten maken veel goed, met name gitarist Sergio Chiavazzioli. Daarom wordt het een kwalitatief goed concert, dat echter het niveau van doorsnee popmuziek slechts af en toe ontstijgt. En iedereen kan met de vraag naar huis waarom het geheel Acustico heet.