Uitputtende heruitgave

Wire maakt geen muziek voor de massa, maar al sinds hun debuut in 1977 met Pink Flag vindt de groep grote waardering bij critici en fijnproevers. De titel van het debuutalbum is inmiddels de naam van het eigen platenlabel van de groep. Met elf albums op hun naam kan er moeilijk gesproken worden van hoge productiviteit in de drieëndertig jaar dat de band nu actief is. Het is nu alweer twee jaar geleden dat hun laatste album Object 47 het levenslicht zag. Om het wachten te veraangenamen is er nu de extra dikke heruitgave van Send met twaalf tracks die voor velen nieuw zijn, omdat ze tot voor kort alleen op vinyl te verkrijgen waren.

Historie bij de tijd

Wire in historisch perspectief gezien is een band die, ondanks dat ze geen grote verkoopsuccessen mochten beleven, van grote invloed is geweest op de pop/rockmuziek. Bands als Marilyn Manson, Nine Inch Nails en Ministry hebben duidelijk goed geluisterd naar wat Wire gedaan heeft en er meer succes uitgehaald dan hun voorbeeld. Wire startte in de tijd van punk en wist daar een bijtend eigenzinnig rocktintje aan te geven, waarmee ze vanaf het begin de aandacht wisten te trekken van critici en collega-muzikanten. In de jaren die volgden, werden steeds meer synthesizers toegevoegd. Dat ging soms zo ver dat de drummer vond dat hij overbodig was geworden. Robert Gotobed ontsloeg zichzelf in 1990 uit de band, maar keerde in 2000 bij het hervormen van de band terug, zodat hij te horen is op het reünie-album Send.

Inmiddels is Wire teruggekeerd naar de muzieksoort van de beginjaren, maar dan vertaald naar de muziek van deze tijd. Wire lijkt daarmee nog steeds even relevant als ze al die jaren zijn geweest. Of ze nog steeds van even grote invloed zullen zijn als in het verleden, zal de tijd ons pas kunnen leren. Met Send Ultimate laten de heren Colin Newman, Bruce Gilbert, Graham Lewis en Robert Gotobed in beton gegoten, moderne rockmuziek horen, die absoluut niet gedateerd klinkt, al hebben ze ruim dertig jaar ervaring achter de kiezen.

Herenigde Wire

Send was het album dat Wire na tien jaar herenigde. De opnames vonden plaats in de jaren 2000 tot en met 2003 en zette de band weer op de kaart. De stevige, met industrial-invloeden doorspekte rockmuziek maakt direct duidelijk dat de band het nog niet verleerd is. Wire heeft het agressieve, tegen de punk aanleunende geluid van hun eerste platen inmiddels verpakt in een heel ander rock- en industrial-jasje, maar heeft de essentie van het eigen geluid weten te behouden. Het is bepaald geen muziek voor de fijngevoeligen onder ons: het geluid is vrij stevig en pakt de luisteraar direct bij zijn nekvel. Alleen bij de aanvang van het bijna acht minuten durende laatste nummer van het originele album, ‘99.9’, lijkt het gas er even af te zijn, totdat je eindigt met het in beton gegoten geluid van de band.

Nu Send twee cd’s lang is geworden staat de spanningsboog vreselijk strak om deze Ultimate-editie in een keer tot je te nemen. Maar vervelen doen de heren van Wire geen moment; de aandacht kan geen moment verslappen. De luisteraar wordt niet in de leunstoel gedrukt, maar wordt juist gevraagd om op het puntje van de stoel te luisteren naar wat Wire anno nu nog steeds te brengen heeft. Aan het einde van al het moois zal de minder geoefende luisteraar een soort uitputting voelen in plaats van direct opnieuw op play te willen drukken. De liefhebbers en fans van Wire zullen terug willen grijpen naar een van de oude platen van de band. Wat hebben ze ook alweer allemaal gemaakt? Is dit nu mooier of gewoon een aanvulling op en uitbreiding van wat ze ons al hebben gebracht in al die jaren? Zeker is in elk geval dat Send Ultimate hiermee definitief is uitgegeven.