De lastige jaren tachtig

Met de donkere klanken die tegenwoordig vooral uit Canada komen en met de erfenis van de grondleggers van het duistere jaren tachtig-geluid op de achtergrond, komen de songs een voor een in telkens een iets ander jasje op je af. Je hoort Joy Division, Echo and the Bunnymen en een zwaar gedrogeerde variant van postpunk. Qua sfeer doet de muziek hier en daar denken aan een slome versie van Simple Minds, terwijl zanger James Johnson klinkt als gitarist Brian Case van 90 Day Men, die de vocale aanzetten van Eddie Vedder probeert te kopiëren. De klank van zijn stem is even wennen, de overdreven dramatiek en theatrale benadering van Johnson zijn pas na vijf luisterbeurten enigszins te pruimen.

Wilderness eist geduld

Wilderness moet het meer hebben van het geluid. Fantastisch zijn de drumpartijen. Luister eens naar Last. Onnavolgbaar is iets te overdreven, maar spannend is het nummer wel. De baslijn in Emergency, die iets heeft van Guns n’ Roses’ Sweet Child O’ Mine, draagt het gehele nummer. Ook het piano-intermezzo, dat de titel Towered meekreeg, is prachtig, maar eigenlijk veel te kort. Het belooft veel, maar laat de luisteraar enigszins met lege handen achter. Gelukkig kan Gravity Bend Light het opvangen. Het nummer opent spannend door de fijne drums en krijgt middels een jaren tachtig-gitaarriff nog een extra dosis spanning mee.

Met Vessel States wordt door Wilderness enigszins antwoord gegeven op de enorme lading bandjes uit Engeland. Ook hier druipt de retro van af, Wilderness is echter lang niet zo toegankelijk en hitgevoelig als de rest van deze zichzelf en elkaar telkens herhalende groepen. Wilderness eist veel geduld van de luisteraar en de hoogtepunten van het album liggen niet op de prominente plekken. Wilderness put vooral kracht uit de aanhoudende sfeer op het album en de sporadische briljante aanslagen op drum en gitaar. Het wachten op die mooie momenten maakt van Vessel States een afwijkende, spannende plaat.