Debuut mag er wezen

Voor de productie werd de hulp ingeroepen van Menno Bakker, bekend van zijn werk voor Nederlandse punkrockbands als NRA, Bambix en Human Alert, maar ook voor undergroundbands als Mono en The Solo Men Only. De opnames vonden plaats in de Bunt Studio’s in Utrecht. Volgens Houwer heeft Bakker geprobeerd om We vs. Death op plaat vast te leggen zoals ze live ook klinken, door ze de muziek live te laten inspelen. Achteraf gezien een goede keus, want daardoor gaat de dynamiek van het samenspel – toch één van de sterke kanten van We vs. Death – niet verloren. Hoogstens had het op sommige momenten misschien net eventjes iets vetter gekund. Ook visueel ziet het er allemaal erg goed uit: We Too Are Concerned/We Are Too Concerned is voorzien van prachtig artwork van de hand van Roel Dalhuisen, bevat een dvd met daarop drie videoclips van het duo Boudewijn Rosenmuller en Gijs Milius en bovendien leverde kunstenaar Jeremiah Day – met wie al eerder werd samengewerkt – een tekstbijdrage aan het cd-boekje.

Semi-postrock

Toch is het natuurlijk de muziek waar het allemaal om is te doen, muziek die voornamelijk doet denken aan bands als Jaga, Audiotransparent en Karate. Uit het interview dat ik laatst met ze had bleek al dat ze zich meer verwant voelen met de jazzrockers van Karate dan met postrockbands als Godspeed You Black Emperor, Explosions in the Sky en Mogwai. Vooral omdat de karakteristieke, maar tegelijk oh zo voorspelbare postrockclimax bij We vs. Death vaak uitblijft.

Ongeacht de af en toe complexe songstructuren blijven de warme, zomerse melodieën moeiteloos in je kop steken. Zo toegankelijk als de heren tijdens het interview zelf bleken te zijn, zijn hun nummers in feite ook. De muziek doet je wegdromen, voert je mee op een reis door het stedelijke landschap en biedt je een moment van rust in een tijd waarin alles draait om snelheid en afleiding. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Audiotransparent verliest We vs. Death zich echter nooit in de melancholie, in de weemoed. Ondermeer dankzij het warme, uitgerekte trompetgeluid van Paul Hoek gloort er toch immer weer een sprankje hoop aan de horizon.