Muziek / Album

Gebrek aan inspiratie nekt samenwerking

recensie: Von Südenfed-Tromatic Reflexxions

Von Südenfed is de naam voor het interessante project van Mark E. Smith, de rebelse zanger van The Fall. In dit project wordt Smith bijgestaan door niemand minder dan de heren achter Mouse on Mars: Jan St. Werner en Andi Toma. Je kunt nu raden wat voor vlees we in de kuip hebben, al klinkt Von Südenfed op Tromatic Reflexxions minder spannend dan verwacht.

~

Het drietal koos voor een ander geluid dan we van hen gewend zijn. Dit keer dus geen loungende indietronica (Mouse on Mars) versneden met new wave (Smith), maar opzwepende deunen, vette beats en Mr. Oizo-samples waar Smith zijn typische ‘praatzang’ overheen slingert. Deze beat wordt gecombineerd met traditionele instrumenten, waarmee zij een nieuw bandgeluid creëeren wat ook geschikt is voor dansclubs. De manier van musiceren is intrigerend, maar je kunt vraagtekens plaatsen bij de uitvoering.

Hetzelfde liedje

Het euvel van Von Südenfed is de te aanwezige voorman Smith. Wat hij ooit deed met The Fall – grossieren in minimalistische, afstandelijke en nihilistische new wave – doet Von Südenfed nu de das om: Smith valt in herhaling. Hoewel Mouse on Mars zich van een compleet andere kant laat horen met spannende Duitse techno, elektro, dubstep en gefreakte clash, blijft Smith heel dicht bij zijn herkenbare maniertjes van timing en zang. Het klinkt soms zo inspiratieloos dat de vraag ‘wat voegt Smith toe aan Von Südenfed’ gelegitimeerd is.

Afnemende spanning

~

Smiths saaie en vervelende tic maakt de samenwerking niet zo spannend als we hadden gehoopt. Toen het trio enkele jaren de samenwerking startte, waren het nog toevallige en kortstondige maar interessante muzikale initiatieven. Met Tromatic Reflexxions neemt die opgebouwde spanning al gauw af. Het album begint opwindend met nummers als Fledermaus Can’t Get It en Flooded. Toch klinken gelijkgestemde voorbeelden als LCD Soundsystem, Rapture of Soulwax
minder geforceerd.

Inwisselbaar

Na het opwindende begin klinken er halverwege op de plaat ineens rustige, eentonige nummers die het geheel nogal lam maken. Alleen in het popnummer Rhinohead, dat lijkt op een New Order-plaat, krijgt de electrorockband een gezicht. Voor de rest is Smith niet meer dan een MC voor twee geluidsbepalende dj’s. Heel jaren ’80, heel 2005 en erg inwisselbaar. Want het twijfelachtige niveau wordt, ondanks de sterke ingrediënten in Von Südenfed, nauwelijks overstegen. Het had zo mooi kunnen zijn.