Turin Brakes raakt het sprookjesachtige kwijt

Rond de eeuwwisseling werd er door Britse critici een nieuw label de wereld in geholpen om op nieuwe bands te kunnen drukken: New Acoustic Movement. Tot dit genre werden vooral Britse, akoestisch klinkende bands gerekend die rond 2000 met hun debuut kwamen; bands als Elbow, I Am Kloot, Starsailor, het Noorse Kings Of Convenience en ook Turin Brakes. Het niet erg stoer klinkende label werd door Starsailor al snel van zich af geschut. Turin Brakes lijkt zich nu ook definitief van het genre te willen distantiëren.

Vooral het debuut The Optimist LP is een akoestische aangelegenheid. Het eerste album is een plaat vol briljante popliedjes, dat in muziekland niet onopgemerkt blijft. Album nummer twee, Ether Song, is al een stuk donkerder en er wordt meer gebruik gemaakt van elektrische gitaar. Met dit album geeft Turin Brakes aan dat het ook rijp is voor de hitlijst, met een vijfde plaats in Engeland voor het nummer Pain Killer. Met het derde album Jackinabox hoopt de groep eindelijk een doorbraak naar het grote publiek te forceren; helaas doet het niet wat ervan verwacht was. Het geluid van het album houdt een beetje het midden tussen dat van de eerste twee. Dark On Fire doet het meeste denken aan Ether Song, dankzij het gebruik van elektrische gitaar en wat meer up-tempo nummers. Het meest recente album klinkt wel iets gelikter en toegankelijker.

Britpop

Dark On Fire wekt de indruk dat de twee Britse jeugdvrienden van Turin Brakes een andere weg willen inslaan. Qua sound gaan ze, in mijn ogen, meer richting Britpop. Om dit, voor een groot publiek misschien meer toegankelijke, geluid te bewerkstelligen hebben de heren aangeklopt bij ervaren producer Ethan Johns. Johns was onder andere verantwoordelijk voor albums van Kings Of Leon, Rufus Wainwright, het reünie-album van Crowded House, het laatste album van Razorlight en een van mijn favoriete albums, het briljante Gold van Ryan Adams. “Wie weet kan Johns ook wonderen verrichten voor ons?”, moeten Olly Knights en Gale Paridjanian hebben gedacht.

Helaas pakt het bovenstaande niet zo goed uit. Waar de eerste drie albums mij bij de eerste keer luisteren overrompelden, is dat bij Dark On Fire niet het geval. Een echt hoogtepunt als Underdog of Long Distance kent het niet. Het echt briljante sprookjesachtige is er vanaf. De heren verliezen hun eigen onderscheidende geluid en worden hierdoor meer ‘doorsnee’. Muzikaal is de single Stalker een goede illustratie van de hele cd; vlakker en minder overtuigend dan voorheen. De scherpe randjes en de pakkende refreintjes lijken verdwenen, zoals in het nummer Timewaster met een ongelofelijk vlakke gitaarpartij, een goedkoop synthesizergeluid en een fantasieloze drumpartij.

Voor iedereen die er over nadenkt om een Turin Brakes-album aan te schaffen raad ik het aan om een van de andere drie albums te kopen. Dark On Fire bevat niet het beste werk van de groep.