Travis

Travis ontstond in het Schotse Glasgow, uit een andere band met de naam Glass Onion. De band nam al in 1997 haar eerste album Good Feeling op. Maar het echte succes kwam pas met de plaat The Man Who (1999), een CD die direct op nummer één in de hitlijsten terecht kwam. De opvolger The Invisible Band brak nog meer records. Het nummer Why Does it Always Rain on Me? bijvoorbeeld zal iedereen direct in het gehoor springen. Heerlijk zorgeloze muziek.

Herkenbaar geluid

De muziek is sinds The Invisible Band eigenlijk niet erg veel veranderd. Het geluid van Travis is nog steeds herkenbaar, vooral door de luchtigheid van de begeleiding. De muziek dartelt vrolijk door tijdens het hele album. Speciaal Quicksand en Somewhere Else vallen hierdoor direct op. Het is muziek waar je vrolijk van wordt, het maakt daarbij eigenlijk niet uit welke tekst de zanger ten gehore brengt. Het voelt als was je een vrolijk kwispelende hond. Het maakt niet uit wat je baasje zegt, de toon waarop het gezegd wordt is een stuk belangrijker.

Leed van de wereld

De teksten van Travis zijn echter wel volwassen geworden. De band heeft relatief ‘makkelijke’ emoties als liefde en het bijkomende verdriet grotendeels losgelaten en is zich het leed van de wereld gaan aantrekken. Dit leidt soms tot een flinke dosis cynisme in The Beautiful Occupation met de tekst “I’m just wasting my time / Half a million civilians gonna die today.” Heerlijke Schotse nuchterheid. Maar Travis is meer dan nuchterheid. In het nummer Peace The Fuck Out roepen ze eenduidig op om onze stem te verheffen en niet stilzwijgend akkoord te gaan met de oorlogen in de wereld. Gebrek aan nuchterheid is soms ook zo mooi.

Een echte Corbijn

Toen ik deze CD voor het eerst zag dacht ik eerst maar een ding: “Eindelijk weer een echte hoes van Anton Corbijn”. Je ziet zo vaak goedkope namaakhoezen van fotografen die proberen op ongewone plekken scherp te stellen en dat op bruin bromide papier af drukken, om dezelfde sfeer te krijgen. Het doet dan ook goed om de mooie hoes van Travis te zien. Mooie foto’s met de klasse van de originaliteit van de meester zelf.
Verder is de muziek heerlijk lichtzinnig, maar aan de andere kant ook diepzinnig. De band combineert simpele teksten met lichte muziek, maar geeft ondertussen wel een mooie boodschap mee. Daardoor kom je makkelijk in de muziek en luister je ook eerder naar de betekenis van de woorden.

Denken

Travis heeft duidelijk een flinke ontwikkeling doorgemaakt. Na een lange afwezigheid laat 12 Memories een mooie nieuw geluid horen. De muziek is zeker niet erg veranderd en stroomt nog steeds over van muzikaliteit. De verandering zit hem vooral in de teksten, die inmiddels een stevige boodschap meegeven. Dit leidt echter niet tot zwaarmoedige beschouwingen, maar de band zet je gewoon aan het denken. Meer is er niet nodig. Samen met het uiterlijk zorgt dit er voor dat Travis een erg toegankelijk album heeft neergezet. Een lust voor het oog en het oor.