A trip down memory lane

Nou ja, bijna alles dan.

In 2004 verscheen er op het Deltasonic label, onder andere verantwoordelijk voor het succes van The Coral, een plaat gemaakt door vier opgeschoten jongetjes en één snotneuzerig meisje uit Liverpool. De speelse gitaarrock van het debuutalbum Who Killed… The Zutons was geen instant succes en het duurde zeker nog tot 2006, toen de single ‘Why Don’t You Give Me Your Love’ uitkwam, van het inmiddels tweede album, dat de band echt voeten in de aarde van indieland krijgt. Het nieuwe album van de band heet You Can Do Anything en zal voor de Zuton-kenners geen verrassingen in petto hebben. Gelukkig niet, want The Zutons gaan gewoon verder waar ze gebleven zijn: de markante stem van zanger David McCabe met zijn dikke Liverpoolse accent, het bijna jazzachtige saxofoonspel van Abi Hardig en vaak een dikke vette knipoog naar de muziek van Marc Bolan en ook Supergrass.

Retroglam

The Zutons zijn op hun best als ze die dikke knipoog naar het muzikale verleden geven, zoals ook op openingsnummer ‘Harder and Harder’ het geval is. De ogenschijnlijke ontspannen sfeer van het nummer dat door de ‘ahaa en oehh’-geluiden op de achtergrond en de vrolijke melodie op een luchtig popnummer lijkt, wordt om zeep geholpen als McCabe in het opzwepende Primal Scream-achtige refrein zijn situatie eens even haarfijn uitlegt: It gets harder and harder. Op ‘Always Right Behind You’ gaat het Liverpoolse vijftal echt goed los. Het achtergrondkoortje, het snelle pianogeluid en de staccato gitaarpartijen in het intro en het vele ooh en aah doen denken aan The Sweet maar dan wel met het onmiskenbare Scousergeluid van McCabe. Dit zijn de echte Liverpoolse muzikale verhalenvertellers.

Middelmatigheid
Helaas wisselen The Zutons de sterke jaren ’70 glampop af met een paar nietszeggende en overgeproduceerde popliedjes. ‘Dirty Rat’, en ook ‘What’s Your Problem’, missen de spark die in het merendeel van de nummers wel te vinden is, en verzanden dan ook snel in saaie, gezapige ballads met veel clichématige teksten. De zang wordt langdradig en de saxofoon zeurderig en enig reeds gewekte interesse zal snel verdwijnen. Deze nummers vallen in het niets in vergelijking met bijvoorbeeld het geweldig scherpe tongue-in-cheek nummer ‘Freak’ dat het verhaal vertelt van een gigolo die klanten vooral in het bejaardencircuit vindt.

Bijna alleskunners
You Can Do Anything is een lastig album in de zin dat het wel degelijk doorzettingsvermogen van de luisteraar verwacht. Geniet van ‘Harder and Harder’ en dat andere sterke gitaarliedje ‘You Could Make Four Walls Cry’, waar Abi Harding haar rauwe stem geweldig goed in de strijd gooit. Laat je niet uit het veld slaan door de twee of drie saaie ballads tussendoor. You Can Do Anything is een goed, degelijk, en helaas soms wispelturig album dat je eraan herinnert waarom covers zo vaak slecht uitvallen. De kracht van de band zit in de nummers die klinken als een vrolijk retro-gitaarfeest en ondertussen een prangend verhaal vertellen. Maar het allerbelangrijkste is dat dit album je weer laat weten waarom je zoveel van The Zutons houdt.