The Tragically Hip – Day For Night

Kent u dat gevoel? U wordt ’s ochtends wakker en kunt na enige filosofische gedachten eigenlijk geen enkele zinnige reden verzinnen om op te staan. U besluit toch maar, hoewel met krampachtige tegenzin, het voorbeeld van de gemiddelde Nederlander te volgen, trekt de gordijnen open….Regen! Vrees niet, dames en heren. Met het album Day For Night kunt u een pestbui echt goed tot z’n recht laten komen.

Een Canadees vijftal uit Kingston, halverwege Toronto en Montreal, opgericht in 1983. Een groep die in interviews veelvuldig beweert de muzikale inspiratie opgedaan te hebben na het beluisteren van The Rolling Stones en Creedence Clearwater Revival. Een uitspraak die ik tot op de dag van vandaag nooit begrepen heb. Toegegeven, de wortels van de zompige rock van The Tragically Hip liggen onmiskenbaar in het verleden. Tot zo ver snap ik bovenstaande uitspraak, maar Gordon Downie (vocals), Paul Langlois (gitaar/vocals), Bobby Baker (gitaar), Gord Sinclair (bass) en John Fay (drums) doen niet aan nostalgische herhalingsoefeningen. Sterker nog, The Hip bewijst dat de ‘rock and roll’ eindeloos gerecycled kan worden, zonder uitgesleten paden te bewandelen.

Zo op het eerste gehoor is The Tragically Hip een ‘leuk bandje’, dat geen noemenswaardige muzikale potten zal breken. Grootste troef van de groep is dan ook de zeer bevlogen zang van Downie, in combinatie met teksten die door merg en been gaan. Het nummer Inevitability Of Death, op het eerste gezicht niet erg optimistisch ogend, bestaat slechts uit ‘zie-de-toekomst-zonnig-in-teksten’ als ‘we don’t go to hell, just our memories do’. Het zonnige karakter van deze tekst zal echter, na een aantal keer beluisteren, steeds meer in twijfel getrokken worden. De rest van Day For Night bevat uitsluitend weinig opbeurende teksten, die de ware levensgenieters te denken geven. In dit kader zijn de nummers Nautical Disaster en Scared absoluut de beste in hun soort.

The Tragically Hip is, zoals oprechte muzikanten menen te moeten zijn, een echte ‘live-groep’. De groep komt ‘op de planken’ meer bevlogen over dan in de studio. Het glorieuze optreden op Pinkpop ’91 is een sprekend voorbeeld hiervan. Een eigenschap die eigenlijk alleen de ‘groten der aarde’ kenmerkt. Toch is het studio-geluid van Day For Night eveneens absoluut de moeite van het beluisteren waard. Een album dat sterk in elkaar steekt, indrukwekkend, eigenzinnig, zelfverzekerd en daardoor terecht de internationale aandacht trekkend. Maar het meest tot de verbeelding sprekend zijn de intelligente, doch doemdenkende teksten. Zegt u nu zelf, een rothumeur komt pas goed tot z’n recht als u er anderen in kunt betrekken. Dus mijn tip voor een depressieve bui: come trip with The Hip, maar de volumeknop wel op 22 of hoger.