Drie keer buitenlands

The Summer of Mars – Glaciers

(Munich)

Afkomstig uit ‘de culturele hoofdstad van Groot-Brittannie’. Glasgow, de thuishaven van hippe bands als The Delgados (R.I.P.), Franz Ferdinand en Snow Patrol. Met recht omschreven als ’the place to be’. The Summer of Mars blijkt voortgekomen uit de restanten van ‘local promise’ Vera Cruise, een band waarvan ons nimmer een cd bereikte, dus er zit niets anders op dan ze op hun woord te geloven. Het debuutalbum Glaciers werd opgenomen in de Black Box Studio’s (Frankrijk) en geproduceerd door niemand minder dan dEUS-gitarist Craig Ward. De muziek houdt het midden tussen Nirvana (The Comfort of Your Love), The Pixies, Sparklehorse en Grandaddy. Voeg een vleugje country toe, doordrenk het in een flinke distortion (af en toe wellicht net iets tè) et voila. Klinkt als een rare combi, maar toch weet het te bekoren. Met een kwade blik zou je ze kunnen betichten van een onsamenhangend album. Wij noemen dat mierenneuken. In de rustiger passages doet de zang soms denken aan die van Karate-frontman Geoff Farina. Uitstekend debuut!

Triggerfinger – Triggerfinger

Rock&Roll Highschool

Dit jaar waren ze te bewonderen op
Pinkpop. Nu is dat wat ons betreft geen ijkpunt, maar dat je even weet waar je ze ook al weer van zou kunnen kennen. Triggerfinger dus. Afkomstig uit België. Zanger/gitarist Ruben Block, drummer Mario Goosens en bassist Monsieur Paul blijken voor hun debuutalbum goed te hebben geluisterd naar zowel Monster Magnet (Inner Peace), Black Sabbath (On my Knees), Audioslave als de vroege Queens of the Stone Age (Back on Track). Lil Teaser doet aanvankelijk heel erg denken aan Broad Daylight van Gabriel Rios, maar mondt uit in een Motörhead-esque apotheose. Afsluiter Au suivant biedt tenslotte een intrigerend uitstapje naar de wereld van het Franse chanson. In zanger Ruben Block hebben ze een uitstekende frontman. In de rustiger passages doet de muziek af en toe denken aan Tom Petty. Triggerfingers debuut is wellicht niet vernieuwend, experimenteel of hip, maar het schijfje mag beslist niet ontbreken in de platenkast van iedere zichzelf respecterende rocker. Je kunt ze deze zomer op Dour en Werchter aantreffen: gaat dat zien, gaat dat zien!

Oneida – The Wedding

Konkurrent

Oneida is beslist de meest experimentele van het stel. De band werd in 1997 in Brooklyn, New York geformeerd en is vernoemd naar de Oneida Community die door John Humphrey Noyes in 1848 werd gesticht als een utopisch religieus experiment. The Wedding blijkt alweer het zesde studioalbum in acht jaar tijd. De muziek is van het psychedelische, hypnotiserende soort. The Eiger klinkt als Apocalyptica feat. Simon and Garfunkel. Did I Die is een combinatie van klassieke hardrock met een Sonic Youth-outro, en in The Beginning is Nigh steken ze datzelfde Sonic Youth zelfs naar de kroon. Af en toe horen we een oosterse invloed, ijvoorbeeld in Spirits: The Stone Roses in een lagere versnelling. Bij Oneida vloeit het allemaal naadloos in elkaar over. Ze werden al vergeleken met ondermeer The Stooges, The Butthole Surfers, Deep Purple, Hawkwind, Pink Floyd (!) en The Flaming Lips. Voor The Wedding riepen ze onder andere de hulp in van Phil Manley (Trans Am) en avantgardistisch pianist Emily Manzo. Gecompliceerde materie; enkel geschikt voor de experimentele zielen.