Met bibberende stem en schuddende handen

Stel je het volgende voor: een Volkswagenbusje staat op een parkeerterrein in het centrum van de stad, waarschijnlijk ergens aan de westkust van Amerika. De zon schijnt, het is druk op straat. Op de achtergrond klinkt het brommen van verkeer. Jonge mensen van rond de twintig zitten in een kring voor de bus – de mannen wild bebaard en de vrouwen in wijde, felgekleurde kleding. Ze lachen, zingen en één meisje draait rondjes in de kring, het hoofd in de nek, de ogen gesloten. Precies zo klinkt het debuutalbum van The Shaky Hands.

The Shaky Hands is nieuw in Indie-land. Drie jongens uit Portland begonnen in 2003 een bandje dat sindsdien bijna volledig van bezetting wisselde. Het resultaat is een vijfkoppige formatie met Nicholas Delffs (bekend van Death Songs) als frontman. Die sanering heeft de band goed gedaan. Wereldwijd lijken fans de band op te pikken, niet in de laatste plaats door MySpace, maar ook toeren met grootheden als The Shins helpt. En dat is toch een prestatie voor een band die amper vijf jaar bestaat.

The Shaky Voice

Indie-muziek heeft vaak een zweem van melancholie. The Shaky Hands niet. Hun muziek is opgewekt, dansbaar en vrolijk. Maar wel in een ‘Indie kind of way’. Volgens de mensen van hun platenmaatschappij zou je spontaan de persoon naast je knuffelen bij het horen van de tunes van The Shaky Hands, en daar hebben zij volkomen gelijk in. Vanaf nummer een, Whales Sing, huppelen de klanken door je huiskamer en hoe langer je luistert, hoe verslavender het werkt.

Goed voorbeeld daarvan is nummer acht van het album: I’m Alive. Het begint met een rustig gitaardeuntje, dat klinkt alsof het is gespeeld op zo’n onverwoestbare Fender uit de jaren zestig, die stijgt in geluidskwaliteit en in prijs naarmate het aantal beschadigingen toeneemt. Het heeft een ritme dat zelfs het tuingereedschap in de schuur laat meedeinen. Ondersteund door een simpele, op de tel basdrum kabbelt het nummer door. En dan de stempel van de band: de stem van Nicholas Delffs. Hij klinkt een beetje zeurderig, alsof hij zijn neus dichtknijpt of heel zenuwachtig is – de band had ook best The Shaky Voice kunnen heten. Maar de stem houdt de band in evenwicht. Zij behoedt de muziek voor een te vrolijk karakter, terwijl de muziek voorkomt dat de stem de typische melancholische sfeer veroorzaakt. Uiteindelijk zet ook het orgel een deuntje in, beginnen de gitaren te rammelen en is het geheel compleet. Het is dat I’m Alive zo abrupt eindigt, anders zou je het volgende nummer nooit te horen krijgen, simpelweg omdat je het nummer steeds opnieuw kunt luisteren, zonder dat het een moment gaat vervelen.

En zo zit The Shaky Hands in elkaar. De nummers zijn catchy en vrolijk door de rammelende gitaarriffs, met veel hoge tonen en weinig laag, een beetje zoals we uit de jaren zestig gewend zijn, maar worden op hun plaats gehouden door de instabiele klanken van de stem van Delffs. De drumpartijen zijn standaard ‘rechttoe rechtaan kick-snare stukken’, maar veel meer heeft de muziek niet nodig.

Kritiek

Toch moet er een kritische noot volgen na deze positieve woordenstroom. Want de band is vrolijk en de band swingt, maar wat is het geheim achter hun succesformule? Het antwoord op die vraag is teleurstellend. De jongens van The Shaky Hands kiezen voor de gemakkelijke weg. Hun sound is gekopieerd van bands als The Kinks. De riffs zijn vaak wat voor de hand liggend en laten we eerlijk zijn, je hoeft geen briljant gitarist te zijn om deze muziek te kunnen spelen. Van de luisteraar wordt dan ook niet meer gevraagd dan een beetje swingen met de heupen en lekker meezingen. De zang is het enige punt waarvan gezegd kan worden: dat is apart. Maar, zomaar een voorbeeld, Sparklehorse heeft op hun eerste plaat ook dergelijke zangstukken staan. En daar lijkt dit wel verdacht veel op.

Of The Shaky Hands een blijvertje is moeten we nog maar afwachten. Misschien ontwikkelt de band zich en wordt de volgende plaat totaal anders of, en dat mogen wij hopen, eigenzinniger. Toch zou een liveshow welkom zijn. Die shows moeten namelijk een belevenis zijn en je hoeft maar een paar filmpjes op YouTube te bekijken om precies te begrijpen wat ik daarmee bedoel. En daarom krijgt The Shaky Hands voorlopig het voordeel van de twijfel.

Noot: De band moet niet worden verward met een Nieuw-Zeelandse emo-band die dezelfde naam had. Om rechtszaken te voorkomen besloten zij hun naam te veranderen, maar de website www.theshakyhands.com is nog altijd in Nieuw-Zeelandse handen. Hetzelfde geldt voor MySpace. De correcte adressen staan naast dit artikel.