The Gathering

Het ís misschien een voor de hand liggende conclusie, maar ik maak hem toch even. Ik denk namelijk de werkelijke reden te kennen voor de keuze van de albumtitel: The Gathering is eindelijk thuis wat betreft muziek maken. En thuis betekent ‘in de opnamestudio’, dat maakt dit album wel duidelijk. Home is where the Heart is. The Gathering ís een studioband. Deze Nijmeegse band vindt het leuk om op te treden, maar ze vinden het nog veel leuker om muzikale documenten te maken. Deze muziek is niet altijd toegankelijk. ‘Thuis’ betekent voor The Gathering namelijk ook ‘het experiment opzoeken’ en de gemakkelijke route naar dat huis links laten liggen. Attie Bauw is (na If_Then_Else en How to Measure a Planet) verantwoordelijk voor de productie. Hij zet de relevante kaders neer en de band stiefelt veilig naar ‘daar waar hun hart ligt’.

Triprock met elfenstem

Home heeft sfeervolle, veelal rustige, intelligente nummers met een ‘progressieve op toetsen gebaseerde rock’-insteek. Zelf noemt de band dat ’triprock’. Drums worden aangevuld met samples en beats, gitaren zijn vaak vervormd tot synthesizers. De nummers zijn lang en hebben een symfonische insteek. Die muziek wordt natuurlijk gecombineerd met datgene dat overbleef uit de gothic-dagen; de kraakheldere elfenstem van Anneke van Giersbergen.
Ook op Home klinken de zware metalen van The Gathering lichtvoetig en intiem; een koers die eigenlijk al op If_Then_Else (en later Souvenirs) ingezet is. Het eerste nummer Shortest Day laat nog wat gitaargeweld horen, maar daarna resteert enkel een serieuze laid back-rockplaat. Voor deze diversiteit kan je als luisterende muziekliefhebber alleen maar grote bewondering hebben. Alone neigt naar industrial. Walking Hour is een door samples en piano gedragen ballade met een groteske opbouw. Teksten van Van Giersbergen hebben altijd iets feërieks, wat natuurlijk mede komt door haar voordracht. A Noise Severe is een slepend, episch stuk met dartelende zanglijnen. Box is je reinste psychedelica, The Quiet One kruipt juist weer naar rustige middle of the road.
Home is kortom een zeer divers triprockalbum, overgoten met een sprookjesachtig stemgeluid. Het lichtvoetige slotstuk Forgotten Reprise laat de band heel, heel langzaam wegsterven; weglopen. En daarmee kiest The Gathering wat mij betreft meteen de route terug naar de plek waar ze wellicht het best tot hun recht komen. Ze gaan terug naar huis; terug naar de opnamestudio.