Wat goed is komt snel!

Onlangs verscheen dan eindelijk het langverwachte debuut op het My First Sonny Weismuller Recordings-label van Aldo Perotti. Het album is geproduceerd door Martijn Groeneveld (Solo, At the Close of Everyday) en opgenomen in diens Mailmen studio’s te Utrecht. Een debuut dat veel belooft voor de toekomst! Vooral als je bedenkt dat Jack, Jef, Jim en Joe Gasoline er voor Hm! een vrij onorthodoxe werkwijze op nahielden; in een relatief kort tijdsbestek werd elke dag plichtsgetrouw één nummer geschreven en opgenomen. In no time hadden ze op die manier een repertoire bijeen gesprokkeld, waarvan uiteindelijk elf nummers de plaat haalden. En het moet worden gezegd: het resultaat mag er wezen! De combinatie van americana, spacerock en pop leidt rechtstreeks naar Pavement en Wilco maar verraadt tegelijkertijd de invloed van bands als The Beach Boys, Guided by Voices, My Morning Jacket en The Jayhawks.

40 jaar muziekgeschiedenis

In de hardere regionen – met name in het dynamische Sleeping Pills and astroids – klinkt af en toe zelfs het Zwitserse Favez door. In Recorder, waarin de naam van rockchick Kim Deal valt, wordt gememoreerd aan Blur’s Parklife; en met de ingetogen gitaarballade Code 4 wordt een ode gebracht aan David Bowie. Veertig jaar muziekgeschiedenis samengevat in perfect gearrangeerde gitaarpop met een kwinkslag, kan dat? Ja, dat kan. Mooi ook hoe Valentine’s day en Brian Wilco – waarom ook moeilijk doen over je helden? – in elkaar overgaan!

Niet alles is even geniaal. Zo bezorgt de psychedelische trip, waarmee het op de Pavement sound geschoeide Taste besluit, vooral hoofdpijn; en valt het melancholische, maar daarom niet minder imposante Valentine’s day, waarin tevergeefs wordt gewacht op post van de geliefde, enigszins uit de toon. Maar door de bank genomen hebben we hier te maken met een alleraardigst debuut. Een debuut vol krachtige popmelodieën die zich al na één luisterbeurt een plekje in ons geheugen hebben bemachtigd. Laten we hopen dat het niet bij een hobbyproject blijft!