‘Love it or hate it-rock’

Foto Madelien Waegemans

Na het titelloze, zeer sfeervolle debuut uit 2002 gaat Sukilove op You Kill Me uit 2004 meer de noisy rockkant op. Op zich niet verkeerd. Sterker, dat was een kant die we van Deweze al kenden van z’n band Metal Molly. Echter, het nieuwe Good is in your Bones is nog minder eenduidig te omschrijven. De muziek schiet veel vaker alle kanten uit, zij is de ene keer zwaar en psychedelisch, de andere keer vederlicht en iel. En dat maakt het werk van Sukilove er zeker niet toegankelijker op.

Vervreemding

Trouwens, eerlijk gezegd, in Dewezes vroegere Metal Molly-jaren werd er feitelijk al op dezelfde manier gemusiceerd. Maar altijd wel mét de toegankelijke koortjes en refreinen als interessante en zeer relevante aanvulling. Die zijn anno 2006 bijna volledig verdwenen. Wat resteert is een ophoping van vele dissonante noten, van vervreemdende ritmes en van ruwe, minimalistische pielmuziek die bijvoorbeeld aan Captain Beefheart refereert. Inclusief de surrealistische teksten over “spooky little girlfriends“, “early kisses out of the blue“, “the element of surprise” of over bijvoorbeeld “the need to feel needed“.

Boeiende plaat?

Begrijp me goed, Good is in your Bones is zeker geen slecht album, integendeel, vele muziekliefhebbers zullen hier vast buitengewoon van genieten. Dit is echt wel een boeiende plaat. Maar door z’n excentriciteit is het ook een album dat aan de andere kant heel veel mensen voorgoed van Sukilove zal doen afkeren. Kort gezegd: de luisteraar die deze plaat een kans geeft, vindt Good is in your Bones hoogstwaarschijnlijk óf geniaal, óf niet om aan te horen. De grijze muzikale massa ertussen is door Pascal Deweze en consorten met dit derde album sowieso voorgoed uitgewist en weggejaagd. Voor die insteek van muziek maken is op z’n minst veel durf nodig. Want dit Sukilove-schijfje zou daardoor zo maar onrechtvaardig snel in de uitverkoopbakken kunnen belanden. En dát is eerlijk gezegd zonde van de creativiteit van Deweze en de zijnen.