Een verzameling genredefinities

Soulwax en 2ManyDJs: waar ligt het verschil, zo het er überhaupt is? David en Stephen Dewaele zijn het creatieve brein achter beide, dat moge duidelijk zijn. Maar de broers zijn de lulligsten niet en laten graag hun Soulwax-maatjes meegenieten van het succes waar die met hun traditionele metier slechts van konden dromen. Most Of The Remixes is dan ook de definitieve koppeling van de twee identiteiten, want gemaakt als kanonvoer voor de sets van 2ManyDJs, maar uitgebracht onder de noemer Soulwax. Hoe dat er in de praktijk uit gaat zien? Op 3 en 4 januari 2008 presenteerden de broers beide gedaantes in Amsterdam: eerst werden de remixen live door het vierkoppige Soulwax nagebouwd, om vervolgens als ingrediënten te dienen voor een dj-set van de twee bloedverwanten.

Most Of The Remixes is zoals de naam al doet vermoeden een verzamelalbum, dat ervoor moet zorgen dat niets van het werk uit de Gentse studio tussen 2001 en 2007 in de vergetelheid verdwijnt. Dat daarbij weinig nieuws te horen valt is waarschijnlijk geen verrassing, maar evenmin is het een groot probleem. Soulwax-remixen blinken niet bepaald uit in diversiteit, maar zijn de ultieme synthese van rock en dance, een genre op zich. Effectbejag is daarbij geen probleem, het is zelfs hoofdmoot van de Soulwax-doctrine. Typische trucjes daarbij zijn het draaien aan de pitch-knop zodat de frequenties elkaar lekker in de haren vliegen; nog een is de kinderlijk eenvoudige maar óh zo effectieve rauwe rockdrum die de nummers hun energie geeft. Elk origineel verandert in de handen van Soulwax tot een weinig verhullende dansvloerkraker: de Dewaele-broers vliegen als Peter Pan door de muziekwereld en laten zien dat het leven leuker is als je niet al te serieus bent.

Pater familias

Gepolijst is het nooit, en dat is mede wat Soulwax tot de beste remixers van het moment maakt. Ook al zijn ze niet de meest gevarieerde ambachtslui, dat wát ze doen is onovertroffen. Neem Robbie Williams’ Lovelight. Wanneer de heren deze track even stil leggen om er een bijna twee minuten lang crescendo (werkt altijd) in te kunnen gooien hoor je hoe zompig en ruw het materiaal is waarmee gewerkt wordt: de sirene is zo vies en gecomprimeerd dat je hem hoort ploppen alsof hij vastzit in je oorsmeer. Die vunzigheid staat volgens mij model voor de leer van Soulwax: de rauwe levendigheid van rockmuziek vertaald naar de wetten van de dance. In die zin is Soulwax de pater familias van een genre met acts als LCD Soundsystem, Digitalism en Justice.

Over LCD Soundsystem gesproken, diens voorman James Murphy zit met zijn DFA-label vaak in het vaarwater van de Belgen: niet alleen hebben beiden Dare van de Gorillaz geremixt, ook nemen ze elkaar in hoogst eigen persoon onder de loep (Daft Punk Is Playing At My House in ruil voor Another Excuse). Daarbij valt op hoe de Amerikanen steevast voor een meer genuanceerde – en daardoor wellicht wat artistiekere – benadering kiezen, in tegenstelling tot de shock and awe-strategie van Soulwax. Hun Dare wordt namelijk, hoe kan het ook anders, een donkere technoversie. Zulke wederdiensten en gedeelde bronnen geven echter ook aan hoe in dit genre snel bijziendheid optreedt; wellicht een teken dat de grenzen van deze crossoverstijl bereikt zijn en hij daardoor in rap tempo overbevolkt raakt.

Blote essentie

Niet alle remixen zijn overigens pure dansvloervullers. Zo lag Daft Punks Robot Rock bijvoorbeeld al zwaar op de maag, maar de Dewaele-broeders frituren dat beslag in kerosine; dansen kan, blind rondstuiteren past beter. Gek genoeg slaagt Most Of The Remixes als album juist des te meer in dergelijke momenten van ondansbaarheid; waar ze het hebben aangedurfd om het origineel te strippen tot op zijn blote essentie – ‘muzikale monotonie’ in het geval van Robot Rock – laten de heren zien dat Soulwax niet alleen maar een briljant trucje is, en dat ze begrijpen dat er meerdere wegen naar Rome zijn als het gaat om het creëren van een hoogtepunt. Maar dan, als het even wat minder toegankelijk dreigt te worden, is daar de Soulwax-versie van de ‘van-ritme-naar-ronkende-motor’ versnelling die Daft Punks Prime Time Of Your Life afsluit; te leuk om níet te doen, en bovendien een mooie ode aan diens terugkerende metafoor voor het spanningsveld tussen mens en machine.

Sommige nummers, zoals Standing In The Way Of Control van Gossip, hebben van oorsprong al dusdanig latente dancetrekjes dat er weinig eer valt te behalen met een remix. De toegevoegde waarde van Soulwax blijft in die gevallen mijns inziens beperkt tot het versterken van de dansbaarheid; deze al te voordehand liggende clubversies zijn over het geheel genomen niet echt boeiend, en lijken vooral gemaakt voor de platenkoffer van de dj die niet vies is van een paar rauwe hoogtepuntjes. Logischerwijze komen die nummers dan ook beter tot hun recht op de bijgeleverde 2ManyDJs mix-cd. Het zijn juist de meer gewaagde remixen die, hoewel minder dansbaar, de spanningsboog van begin tot einde kunnen vasthouden en Most Of The Remixes leuk genoeg maken voor thuisgebruik.