Een rare verzameling

Voordat Santana in 1999 aan zijn revival begon maakte hij een groot aantal 3CD-boxen met live-opnames en andere onduidelijke versies van de songs uit de jaren zeventig. De jongere generatie moeten dan ook gek gekeken hebben toen Carlos Santana ineens weer serieus genomen kon worden als artiest. Met Ceremony lijkt hij in de nare gewoonte van “de eeuwige herhaling” te vervallen.

Terug naar 1999

In 2002 kwam de opvolger van Supernatural uit: het album Shaman. Deze plaat heeft zeker niet zo veel aandacht gehad als zijn illustere voorganger. Met Ceremony wordt dan ook vooral teruggegrepen op de periode van Supernatural. Zowel van de hits Smooth als Maria, Maria zijn remixen te vinden op het album. De nieuwe versies zijn aardig om te horen, maar ze voegen niet echt veel toe aan de originelen (de mix van Maria, Maria was overigens al lang verkrijgbaar als B-kant van de single). Deze mixen zijn zeker geen basis om een heel album op de bouwen.

Vijf nieuwe nummers

Naast een stapel remixen staat er ook vijf nog niet bekende nummers op het album. Dit zijn ook wel degelijk aardige Santana-nummers. Een goed voorbeeld is het erg relaxte Manana. Dit lekkere Spaanse nummer blijft rondzingen in je hoofd als je het een keer gehoord hebt. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor Come To My World. Een mooie zangstem komt perfect tot zijn recht op de basis van Santana’s soepele gitaarspel. Hier komt bovendrijven wat voor een rasartiest Santana eigenlijk is.

Van alles niets

Het gehele album maakt op mij een wat rommelige indruk. Ik mis de samenhang en het verband tussen de elf nummers. Daar komt nog bij dat Ceremony een redelijk willekeurige selectie lijkt te zijn van nummers die nog op de plank lagen. De collectie is niet een uitputtende verzameling B-kantjes, of enkel een verzameling van nieuw gemaakte remixen. Het is van alles wat en dus eigenlijk uiteindelijk van alles niets.