Relapse Records

Burst – Origo

Prey on Life uit 2003, een album dat in de pers over het algemeen goed onthaald werd. Toch betekende het voor de band geen echt grote doorbraak. Er werden al vergelijkingen gelegd met bands als Opeth en labelgenoten Mastodon, maar een groot publiek werd niet echt bereikt. Wie weet brengt dit album daar verandering in. Ook deze nieuwe CD laat namelijk een interessante mix van stijlen horen waarin complexe gelaagde songstructuren de boventoon voeren. En getuige het succes van de hiervoor genoemde bands raakt dat steeds meer in trek, ook bij het grote publiek. Zelf zou ik ook een band als Emperor toe willen voegen als referentie. Meer dan eens doen de gitaarlijnen denken aan de chaos die deze band ooit tentoonspreidde. Wat de band voornamelijk een eigen gezicht geeft is de manier waarop de stijlen samen vallen. De meerdere lagen in de muziek en de progressieve natuur ervan worden overschreeuwd door zanger Linus Jägerskog, die een strot heeft die je binnen de metalcore zou verwachten. Absoluut een lekkere CD, nu maar hopen of de band hiermee verder komt dan met de voorganger.

Rumpelstilskin Grinder – Buried in the front yard

Wie vindt dat de thrash- en speedmetal de laatste jaren te gelikt is gaan klinken en met weemoed terugdenkt bands als Kreator, Slayer en Dark Angel zou het nieuwe album van Rumpelstilskin Grinder eens moeten luisteren. De band klinkt ouderwets en modern op één en hetzelfde schijfje. De productie zorgt er met name voor dat oude tijden herleven en de vocalen van Eli Shaika zijn ook een duidelijke referentie naar de tachtiger jaren.
Tegelijkertijd weet de band de muziek ook leuk te brengen door niet alleen terug te vallen op de Amerikaanse sound, maar ook de putten uit de Zweedse variant (vaak meer gespitst op melodie) van de thrash. Het geheel levert een schijfje op dat misschien geen goud uit stro zal spinnen, maar deze jongens weten absoluut de aandacht vast te houden en ik denk ook dat deze muziek een hoop hoofden in beweging zal brengen.

Bongzilla – Amerijuanican

Sinds 1996 klinkt er uit Madison, Wisconsin eens in de zoveel tijd een donker gebrul. 2005 is een jaar waarin ook weer een diepe gorgel valt te verwachten van een monster dat nog het meest weg heeft van een uit de kluiten gegroeide hagedis die te lang aan een waterpijp heeft gehangen. De naam Bongzilla verklaart in die zin in ieder geval een hoop en geeft ook precies aan wat er te verwachten valt zodra je een schijfje van dit Amerikaanse bakbeest in je stereo schuift. Bongzilla produceert zompige sludgecore die sterke verwantschappen toont met het geluid van Black Sabbath beluisterd door een gordijn van moerasdrek. Wat houdt dit precies in? Nou, dit is stonerrock van de zwaarste soort. Heerlijke laaggestemde gitaren met een gruizige overdrive, een zompig basgeluid en slepende drums, dit zijn de ingrediënten waar Bongzilla zich van bedient. Zo ook op hun nieuwste album Amerijuanican – het recept is niet anders dan op voorgaande platen, of men moet de dosering THC hebben veranderd, maar dat hoor je er niet aan af. Kortom, een lekkere plaat die precies laat horen wat de fans verwachten.