Meer dan echo’s

In 2006 heeft Pink Floyd aangegeven dat de band geen nieuw materiaal meer zal uitbrengen.
Dat heeft geleid tot een hernieuwde aandacht voor de band. In tegenstelling tot de vele Pink Floyd-coverbands die momenteel rondwaren, gaat het NNO met Symphonic Echoes of Pink Floyd een stap verder en heeft het materiaal laten bewerken voor een volledig symfonieorkest. En dat is geen gekke keuze. De muziek van Pink Floyd is rijk, gelaagd en heeft vaak een dramatische lading die erom vraagt symfonisch uitgewerkt te worden.

Gemiste kans

Het NNO heeft ervoor gekozen vooral de grootste hits te vertolken en laat daarmee een paar grote kansen liggen. Het repertoire is een veilige, commercieel aantrekkelijke samenvatting van de bekendste werken van Pink Floyd, met bewerkingen die de originele stukken zoveel mogelijk intact laten. Niet dat de gekozen hits ongeschikt zijn voor zo’n bewerking, maar experimentele Pink Floyd-songs zoals Atom Heart Mother verdienen het eigenlijk meer om door een uitstekend orkest als het NNO emotioneel en muzikaal te worden uitgediept.

De meeste stukken komen van Pink Floyd’s bekendste albums: The Dark Side of the Moon en The Wall. Twee conceptalbums waarvan de verhalende nummers bijna onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Ook daar zijn vreemde keuzes gemaakt. De verschillende stukken van deze albums worden los van elkaar, in bijna willekeurige volgorde, gespeeld. Waar het twee minuten durende Eclips op de cd vooral tot zijn recht komt als climax waar twintig minuten lang naar is toe is gewerkt, komt het hier toch uit de lucht én rauw op je dak vallen. En omgekeerd is een – overigens prachtig vertolkt – gevoelig stuk als Vera van The Wall, geamputeerd zonder de trompetterende marsmuziek van Bring The Boys Back Home om het af te ronden.

Onbalans

Het NNO heeft een moeizame start met rommelig spel en een ongepaste solo die geen recht doet aan de bijna esoterische sfeer van openingsnummer Echoes. Joost Vergoossen heeft de zware taak het unieke geluid van Pink Floyd gitarist David Gilmour te vertolken. Bij de integraal gehandhaafde solo’s van Gilmour weet Vergoossen te overtuigen, maar het gaat mis bij de vrije solo’s, zoals in het onnavolgbaar tere Echoes. Daar blijkt dat het technisch goede, maar muzikaal volkomen ongepaste spel van Vergoossens de herinnering aan de unieke trage solo’s van Gilmour niet kan vervangen.

Voor de zangpartijen is een verassend trio aangetrokken: Bert Heerink (ondere andere ex-Vandenberg), Erik Mesie (onder andere ex-Toontje Lager) en Antonie Kamerling (ex-soapie, musicalster en BN’er). De gastzangers zijn door Dirigent Brossé niet altijd even goed bij de les te houden. Niet altijd even goed getimed, niet altijd zuiver, maar wel manmoedig en enthousiast. En vooral in samenzang blijken de drie stemmen goed bij elkaar te passen, met mooie resultaten als See Emily Play en The Trial.

Geheel in de Pink Floyd-traditie is er ook veel aandacht besteed aan visueel spektakel, passend bij de muzikale keuzes. Want ook de lichtshow is een Pink-Floyd-tribute, verwijzend naar de lichtshows van laatste tournees van de band zelf. Niet origineel, maar wel effectief – en mooi.

Geslaagd

Bij de samenstelling van het programma is duidelijk meer gezocht naar de commercieel aantrekkelijke kant van Pink Floyd. En dat is eigenlijk jammer, want de mensen die dit cross-overexperiment aandurven, hadden vast ook wel een gewaagder programma aangedurfd.

Maar ondanks dat er op de uitvoering en de repertoirekeuze het nodige valt aan te merken, is het eindresultaat toch de moeite waard. Want door het enthousiasme van de muzikanten van het NNO en de gastmuzikanten wordt ondanks alle oneffenheden een aanstekelijke en onderhoudende show neergezet. Op de momenten dat het met de timing goed zit en orkest en gastmuzikanten een geheel vormen, zoals bijvoorbeeld bij Hey You, zelfs indrukwekkend mooi.