Raaaaaaaaaawk!
.
Hè? Uit Rotterdam zegt u? Jawel! De muziek van Nine Volt (vernoemd naar die blokbatterij uit het effectpedaaltje van de elektrieke gitaar) klinkt wellicht héél erg Amerikaans, maar komt (gelukkig!) gewoon uit ons kikkerlandje. Geheel in de traditie van bands als Green Lizard en Face Tomorrow gaan ze loos als zaten ze in een opgefokte Pontiac Firebird Trans Am uit 1970. Lees: keihard gas geven, doordenderen, nimmer de poot van dat gaspedaal halen, hoog in de toeren en keer op keer murw beuken.
Zeer essentieel en belangrijk om te weten; deze vier gasten hebben een werkelijk uitstekende instrumentbeheersing. Verzinnen akelig catchy nummers met te gekke onverwachtse ritmewisselingen, puntgave breaks en herkenbare en meezingbare refreintjes.
~
Nine Volt is zeer terecht in het zadel geholpen door producer Michel van Schie (Anouk, Trijntje Oosterhuis, Soulvation) en medetekstschrijver Bart van Veen (Anouk). Dit heeft geleid tot een zeer energiek album met goede ‘living life in the fast lane’-teksten, zo blijkt al na een paar draaibeurten.
En luister je de tracks voor de zoveelste keer dan verschijnen die goed verzonnen Faith No More-koortjes aan de oppervlakte. Dan voegen sfeervolle keyboardklanken de nodige frisheid toe aan de dikke muur van gitaren. En wat te denken van die genuanceerde, frisse handklapjes in Got to Try?
Hemelse zanglijnen
Even doet de donkere stem van de kraakhelder zingende Sven van Hees aan begin van het nummer Hate denken aan Brad ‘mmm mmm mmm’ Roberts, van de Crash Test Dummies. Maar na exact 54 seconden barst de bom weer en zie je deze Nederlandse Mike Patton als een stuiterbal heen en weer ketsen op een willekeurig podium. Want wat ook zo knap is: deze plaat laat heel duidelijk de sfeer van een live-band horen. Hopelijk kan ik Nine Volt op de aanstaande editie van Lowlands (gewoon doen, boekers!) gaan checken. Ik ben benieuwd!
Nog even over die stem, want de zanglijnen die Van Hees uitspuugt zijn hemels. De verrassend krijsende octavering van het ‘aah aah’-breakje aan het eind van Almost bezorgt kippenvel tot diep in de nek. En die messcherpe riffs (Psycho Cowboy) van gitarist Menno Gootjes, de vervaarlijk brommende klapperbas (Enjoy The Ride) van Glenn Jhinkoe, of die doldreunende drumpartijen (Troubled Ride) van Guido Elshof, dan? Tja, daar heb ik het hier dan maar niet eens over. Dan ben ik morgen wellicht nog bezig met veren in reten te drukken.
Verdorie, ik trap die open deur nu ook maar gewoon in: in dit genre hoorde ik niet vaak een Nederlandse band zo’n verrassend goed debuut afleveren. Vlotte arrangementen, lekkere uptempo songs die als donder en geweld over de luisteraar heen komen. Goed, ik zal een ieder die dit leest nog even een stellig advies meegeven. Houdt u ook van raaaaaaaaaawk? Aarzel dan niet en koop dit! Als ik daarbij nog even een aanvullend tipje mag geven? Doe het via de website van de band. Voor 22,50 euro wordt én het album, én een T-shirt, én een sticker, én een button thuisbezorgd. Geen geld voor een brok ongepolijste, hoogwaardige rockmuziek en een pakket merchandise, lijkt me.
