Tumbleweed en ongeschoren Ozzies

Het script van deze film lag al bijna twintig jaar op een boekenplank te verstoffen in huize Cave. Nu dan eindelijk de realisatie van de film. The Proposition speelt zich af in de Autralische Outback rond 1880 en vertelt het tragische verhaal van drie broers die in staat van beschuldiging worden gesteld van verkrachting en moord. Het is van meet af aan al duidelijk, bij de eerste aanraking tussen Ellis’ strijkstok en snaren: op dit album geen vrolijke beelden van bloemen strooiende meisjes. Dit wordt bittere kost.

Australische western

Geen onsuccesvolle combinatie, de samenwerking tussen Cave en Ellis. De twee slagen er in met hun score een sfeer van dreiging en opwaaiend zand te verbeelden. Tumbleweed en ongeschoren mannen op paarden leken ineens het landschap, waarover ik tijdens het luisteren uitkeek, te bevolken. Een zeer sterke energie vloeit, via de noten van dit album, de oren in. Hulde! Het merendeel van de tracks is intrumentaal, waarbij Ellis’ vioolpartijen steeds de hoofdrol spelen. Nick Cave staat bekend om zijn vermogen sterke sferische omgevingen in zijn muziek aan te brengen en de duistere korte verhalen die hij in zijn songs weet neer te zetten. Met The Proposition slaagt hij daar, mede dankzij Ellis, wederom in.

Cave’s donkere krochten

Vanwege de tekstuele kwaliteiten, daarentegen, hoeven we dit album niet in de Nick Cave-top-tien omhoog te schuiven. The Proposition is hoe dan ook een soundtrack, waarbij de beelden voorop staan en taal een ondergeschikte positie lijkt in te nemen. Uitgangspunt van deze filmmuziek ligt logischerwijs in het verhaal van de drie broers en hun jager. Op deze manier wordt direct contact met de donkere krochten van Nick Caves ziel vermeden. Een connectie die op zijn andere platen synoniem lijkt te zijn met schoonheid.

Bovenal filmmuziek

Niettemin is dit een mooi album, dat niet los te zien is van de film. Dat verband is zelfs duidelijk zonder dat je hebt gezien. Op The Proposition haken de nummers bijna onopgemerkt op elkaar in, zoals het hoort bij een soundtrack die een verhaal moet ondersteunen. Leuk voor de verzameling, deze plaat. Maar The Proposition is bovenal filmmuziek en laat zich ook luisteren als een film. Daarbij acht ik de kans klein dat ik dit album nog vaak zal afspelen. Misschien over een tijdje, op een broeierige zomerdag. Als er stoffige droge wind waait en de lucht trilt boven het zacht geworden asfalt.