Volwassen liveband

Het innemende damesduo The Secret Love Parade mag voor een half gevulde zaal de avond openen. Gitaar, toetsen en een ritmebox, dat is het. En als dan het oude orgel even geen geluid produceert, wordt de muziek wel erg fragiel. Op het moment dat het instrument weer van zich doet spreken valt direct op hoe aangenaam de samenzang van het tweetal klinkt en wat een ruwe diamantjes hun setlist herbergt. Dit maakt benieuwd naar de cd.

Als Moss aantreedt is de zaal flink volgelopen. Met Michiel Stam als extra gitarist staat er een stevige band op het podium, dat blijkt al snel. De openingsnummers van het optreden zijn pittig en kennen veelal drie gitaarpartijen.Toch weten de muzikanten de details in het oog te houden en behoudt de muziek veel finesse. Ronduit knap hoe ze kracht en fijnzinnigheid weten te combineren.

Het wat stevigere, donkerdere geluid op het nieuwe album Never Be Scared/Don’t Be a Hero heeft in ieder geval tot enthousiaste reacties in de pers geleid de afgelopen weken. Aan aandacht geen gebrek dit najaar. Dit was toch anders in 2007 ten tijde van de eerste plaat, The Long Way Back. Het uitstekende debuut vol fijnbesnaarde pop ontlokte welwillende reacties maar slaagde er niet in de band te laten doorbreken naar een groter publiek.

Flair

Na een half uurtje spelen in de Melkweg laat Moss het experiment wat meer toe in de set en wordt het gitaargeluid even wat ruimtelijker. Een vleugje wave en zuchtje surf waaien door de zaal. Hier staat een volwassen liveband, goed ingespeeld en met een ruim blikveld. Met meer bagage dan menig Britpopbandje en met meer flair dan menige West Coast- of Americanaband.

Hoewel de avond officieel te boek staat als ‘cd-presentatie’ stelt de groep zich gezien dit heugelijke feit vrij bescheiden op. Songschrijver, zanger en gitarist Marien Dorleijn kondigt wat special guests aan, onder wie een saxofoniste, notabene singer-songwriter Leine, en meldt dat er een bezoekster in de zaal is uit de Noorse plaats Moss. Verder laat de band de muziek het woord voeren. En daar is niets mis mee. Dat blijkt wel weer uit de toegiften: ‘Silent Hill’ begint als een beheerste rocksong maar ontpopt zich als een tijdloze, trippy krachttoer die zich prima leent als afsluiter. Alhoewel, de mannen kunnen het niet laten om nog een keer terug te komen met ‘Light of My Life’, de prima single van het vorige album.

Moss staat hopelijk aan het begin van een hete herfst. De band speelt de komende maanden door heel Nederland en zal ongetwijfeld alleen maar hechter worden. Dat kan dus nog wat moois opleveren op de festivals volgend jaar.